بررسی رابطه ی معماری دوره ساسانی با طبیعت در بنای تخت سلیمان

بسیاری اعتقاددارن معماری و هنرساسانی مبنای شکل گیری هنرومعماری اسلامی بوده است و عنصرپیونددهنده این دودوره مههم درتاریخ هنرایران و نیز دوره های پیشین توجه به طبیعت است ازمشهورترین اثار معماری دوره ساسانی باتاکید برجنبه های طبیعت گرایانه ی آن میتوان به مجموعه تخت سلیمان اشاره کرد امروزه باتشدید بحرانهای ناشی ازعدم سازگاری آثار معماری بامحیط پیرامونی خود شاهد همگرایی مجددگرایشات موجود دراین عرصه به سمت حقیقتی هستیم که همانا احیا رابطه انسان باطبیعت می باشد ارمانی که اگرچه ریشه های خود را به نظریات ارایه شده درقرون گذشته مدیون است اما این بار درقالبهایی نوین ومتنوع چون معماری پایدار و معماری سبز ونظایر آن تجسم یافته است دراین راستا معماری مجموعه تخت سلیمان به عنوان یکی ازمواردی که درآن کالبد بنا نه بامقاومت درمقابل نیروهای طبیعت و نه درسرسپردن آگاهانه بلکه درهماهنگی باطبیعت شکل می یابد نمونه ای است ازاتحادصحیح انسان و طبیعت ازاین رو دراین مقاله برآنیم تابااستفاده ازتکنیک مطالعه کتابخانه ای و نیز بااستنادبهتحقیقات و برداشتهای میدانی پس ازبررسی کیفیت تاثیر پذیری معماری مجموعه تخت سلیمان ازطبیعت اطراف خود جنبه های شاخص آن را برشمرده تا باالگوپذیری ازآن درزندگی امروزی زمینه ای جهت حفظ و تداوم این ارزشها درمعماری نوین فراهم اید

کلیدواژه ها:

ساسانیان ، معماری ، طبیعت ، تخت سلیمان