تحلیل ایمنی دوربرگردانهای اجرا شده در شهر تهران

استفاده از دوربرگردانها به عنوان یکی از روشهای مدیریت دسترسی و تسهیل روانی حرکت، از اواخر سال 1382 ، به طوروسیعی در شهر تهران و گسترش یافت که در آن تقاطعهای چراغدار به دوربرگردان تبدیل شدند. دوربرگردانهایی که درسطح تهران اجرا شدهاند به طور عمده در معابر بزرگراهی درون شهری قرار دارند. هدف از اجرای طرح، کاهش تأخیر و افزایش ظرفیت روانی رانندگان بوده است. این مقاله به مطالعه تأثیر این دوربرگردانها بر ایمنی تردد م یپرداز د. برایتحلیل ایمنی دوربرگردانهای اجرا شده، از روشهای آماری قدرتمند برای تحلیل و مدلسازی تعداد و نحوه تصادفها درارتباط با پارامترهای هندسی و ترافیکی استفاده شده و طی آن 6 نمونه جهت ارزیابی ایمنی مطالعه شدهان ، د نتایج در رابطه با هندسه دوربرگردانها نشان میدهد که به طور متوسط، 10 % افزایش در عرض بازشدگی شعاع جزیره پروانه و فاصله از تقاطع (طول تداخل) به ترتیب سبب 12/6و37/6و2/36 درصد کاهش در تعداد تصادفهای جل و- پهلو م یشود و10%افزایش در عرض خط منجر به 20 درصد کاهش در تعداد کل تصادفها میشود. با افزایش سرعت در مسیر اصلی، تصادفهای جلو- عقب به دلیل تفاوت بیشتر سرعت مسیر اصلی و خصوصاً در خط سرعت، با سرعتهای کم وسایل نقلی های که قصددورزدن در بریدگی دوربرگردان را دارند افزایش مییابد و نیز با افزایش سرعت در مسیر فرعی همگرا به مسیر اصلی، تصادفهای جلو- عقب کاهش مییابند. همچنین تصادفهای با افزایش حجم ترافیک در مسیر اصلی و نیز حجم ترافیک دو ر زننده، افزایشمییابند.

کلیدواژه ها:

دوربرگردان ، مدلسازی تصادف ، تحلیل ایمنی