نگاهی به رابطه فرهنگ وپایداری انرژی در معماری سنتی ایران

بی شک فرهنگ جلوه گاه مهمترین باورهای هرقومی است ویکی ازمصادیق بارز ان رامیتوان درچگونگی بهره گیری ازانرژی جستجونمودچه دربعدکمی و چه دربعدکیفی آن کالبد بناعلاوه برتامین نیازهای زیستی و فرهنگی انسان بصورت بخشی ازمحیط زیست تامین انرژیهای مورد نیاز ساختمان را نیزازمنابع طبیعی برعهده دارد نتیجه این روند نوعی معماری همسازبااقلیم وبومی ازنظر فرهنگی و اقلیمی است که میتواند پاسخی مناسب به کاهش شدید منابع انرژی های تجدید ناپذیر و افزایش آلودگیهای زیست محیطی ناشی ازتقلید بدون شناخت ازفرهنگ معماری جهانی و عدم انطباق بااصول فرهنگی و اقلیمی بومی دردوران معاصر ایران ازتوجه به جغرافیا و اقلیم که ازعناصرمهم شکل دهنده فرهنگ و درراستای آن فرهنگ معماری و ازجمله وجوه بسیارمهم درشکل گیری معماری بومی و همساز با محیط هستند معماری کهن ایران که همواره با تکیه برخلاقیت و خصایص پایدار ازجایگاهی ویژه برخوردار بود درعصرحاضر دراثرمواجهه با پدیده های گوناگون نظیرسایت های استعماری و سرازیرشدن ثروت های نفتی بدون دارا بودن پشتوانه مدیریتی لازم و نیز دلباختگی به مظاهر تمدن تازه صنعتی شده غربی ازحقیقت خویش فاصله گرفته است دراین مقاله سعی شده تا با تبیین رابطه بیمان فرهنگ و مماری به بررسی پایدار یدرمعماری کهن ایران بپردازیم که اساسا مصادیق معماری پایداردرمعماری کهن ایران قابل بکارگیری مجدد خواهد بود ویاخیر؟

کلیدواژه ها:

اقلیم ، انرژی پایدار ، فرهنگ ، معماری بومی ، معماری پایدار ، معماری سنتی