مقایسه الگوریتم انجماد تدریجی با روش تاگوچی در تعیین طرح اختلاط بهینه بتن حاوی نانوسیلیس و میکروسیلیس

با توجه به اثرات استفاده از نانوسیلیس و میکروسیلیس در بتن، از جمله کاهش نفوذپذیری و افزایش مقاومت فشاری می توان گفت که استفاده از این مواد در بتن مفید است . یکی از پر کاربردترین روشهای بهینه سازی، روش تاگوچی است. بر اساس این روشمحصولات باید طوری طراحی شوند که در نهایت، افت کیفیت آنها دارای کمترین مقدار باشد. از دیگر روشهای پرکاربرد بهینه سازی استفاده از الگوریتم های فراابتکاری است. برای پیدا کردن جواب بهینه با استفاده از این الگوریتم ها ، از روش آزمون و خطا استفاده می شود. الگوریتم انجماد تدریجی را می توان یکی از بهترین الگوریتم های فراابتکاری دانست. در این مقاله با در نظرگیری 4 پارامترمقادیر نانوسیلیس و میکروسیلیس بر حسب درصد وزن سیمان، مقدار سیمان و نسبت آب به سیمان، که این پارامترها مربوط به 9 طرحاختلاط مختلف بتن می باشند، به عنوان ورودی، از الگوریتم انجماد تدریجی یک بار برای به دست آوردن مقدار بی شینه مقاومت فشاری بتن و بار دیگر برای به دست آوردن مقدار کمینه درصد جذب آب آن استفاده شده است. همچنین مقادیر بهینه 4 جزء بتن یعنیسیمان، آب، نانوسیلیس و میکروسیلیس، که سبب می شوند تا مقاومت فشاری بتن ، بیشینه و مقادیر بهینه ای که باعث می شوند تادرصد جذب آب آن کمینه گردد، نیز توسط الگوریتم مذکور مشخص شده اند. در ادامه، نتایج حاصل از الگوریتم انجماد تدریجی با نتایج حاصل از روش تاگوچی مقایسه شده است. مقایسه نشان می دهد که نتایج به دست آمده از هر دو روش بسیار بهم نزدیک اند

کلیدواژه ها:

طرح اختلاط بهینه بتن ، نانوسیلیس ، میکروسیلیس ، روش تاگوچی ، الگوریتم انجماد تدریجی