استفاده از خاک ، الیاف مصنوعی و مواد چسبنده به جای کاهگل در معماری زمینه گرا

از دیرباز در اغلب نقاط کشور استفاده از کاهگل به عنوان مصالح پوششی و در بعضی مواقع به عنوان مصالح سازه ای باتوجه به ارزانی وفراوانی مصالح اولیه خاک، کاه و آب مورد توجه خاصی بوده است.با در نظر گرفتن این نکته کهفلات ایران در اکثر نقاط دارای اقلیم گرم و خشک یا سرد و کوهستانی می باشد، مسائل یاد شده با توجه به ظرفیت حرارتی بالا، با حداقل هزینه و آلایندگی به حداکثر بازده از نظر عملکرد در ایجاد شرایط مناسب زیست محیطی ایفاینقش م یکند، در نتیجه می تواند به عنوان یک مصالح زمینه گرا با راندمان بالا مورد توجه واقع گردد. لیکن در این راستا استفاده از کاهگل به طور سنتی دارای مشکلاتی از جمله خورندگی یا فرسایش کاه و گل در اثر گذشت زمان م یباشد که م یتوان این نقص را با جایگزینی الیاف مصنوعی به جای کاه و افزودن مواد چسبنده برایافزایش مقاومت و استحکام برطرف نمود. از نظر دید و منظر شهری و حفظ اصالت معماری ایرانی، استفاده از این مصالح به دلیل هماهنگی بین بنا و بستر می تواند به عنوان مصالح پوششی پایه حائز اهمیت باشد.یکی دیگر از محاسن استفاده از کاهگل در معماری سنتی سرزمین کهن ما بوم آورد بودن آن است که خاک به عنوان عمده مصالح تشکیل دهنده ی کاهگل در اغلب نقاط ایران به وفور یافت می شود و این امر باعث به حداقل رساندنهزینه ها می شود.هم چنین مقاومت حرارتی بالای خاک، عایق صوتی بودن آن و کاهش بازتاب نور در آن از دیگر برتر ی های استفاده ازاین مصالح در معماری زمینه گرا م یباشد. این نکته قابل ذکر است که در این مصالح با امکان افزودن رنگدانه ها م یتوان به طیف وسیعی از رنگ ها دست یافت. روش تحقیق در این مقاله، به دو صورت کتابخانهای ومیدانی میباشد و به این نتیجه خواهیم رسید که با استفاده از مصالح بوم آورد کاهگل به شکل نوین م یتوان در ایجاد بافتی همساز با بستر و اقلیم نقش بسزایی جهت دستیابی به معماری زمینه گرا ایفا نمود

کلیدواژه ها:

کاهگل ، معماری زمینهگرا ، الیاف مصنوعی