زمینهگرایی در معماری سنتی ایرانی نمونه موردی بادگیرهایی سنتی درایران

در واقع آنچه که امروز به عنوان توسعه پایدار یاد می شود، بازنگری اصلاح طلبانه ای است به مدرنیسم و سنت جهت یافتن راهی بینابین، رسیدن به معماری پایدار میسر نمیگردد مگر با تأکید بر زمینه گرایی، معماری زمینه گرا بر زمینه مداری و پیوند محیط با فضا تأکید دارد با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. در نتیجه ساختمان جزئی کوچک از طبیعت پیرامون خواهد بود.معماری سنتی ایرانی با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی، اجتماعی و زمینه گرایی با احترام وتوجه به منابع طبیعی وحفظ آن برای آیندگان شکل گرفته است. توجه به نیروهای زوال ناپذیری همچون باد وآفتاب و استفاده از آنها برای بهبود بخشیدن بهشرایط حرارتی فضای زیستی از دیرباز معمول بوده. عناصر تأسیساتی نظیر بادگیرها در کنار اصول صحیح معماری و تناسب ساخت و سازها با شرایط محیطی واقلیمی وظرفیت هاییبومی همگی گواه براین ادعا هستند.بارزترین روش تهویه طبیعی ساختمان بادگیر است. بادگیرهایی با اشکال مختلف در بسیاری از شهرهای مرکزی و جنوبی ایران بر حسب سرعت و جهت باد مطلوب طراحی و اجراء شده اند. در سیطره این پژوهش سعی داریم که به یکی از مهمترین مباحث درزمینه معماری وزمینه گرایی پابگذاریم و هدف ما ایجاد چشم اندازی برای درک هرچه بهتر است که برای نیل به این هدف ازپژوهشهای موردی واستناد به منابع مکتوب وکتابخانه ای بهره گرفته ایم.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، بادگیر ، معماری سنتی ، توسعه پایدار