استفاده از گونه های بومی و ضایعات کشاورزی برای تولید فراورده های چند سازه چوبی گامی به سوی توسعه پایدار

توسعه پایدار به معنای مدیریت اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، کشاورزی، صنعتی و ... جهت سوق دادن تحولات به سمتیاست که نیازهای حال و آینده به صورت پایدار تأمین گردد. مدیریت بر پسمانده های کشاورزی امریست که از جایگاهی در خورتوجه برخوردار است و گامی اساسی و ناگزیر به سمت توسعه پایدار در کشور تلقی می گردد.یکی از منابع آلودگی هوا و تخریبخاک، آتش سوزی در مراتع و اراضی کشاورزی می باشد که علاوه بر ایجاد آلودگی گسترده در جو، موجب از بین رفتن منابعزیست محیطی و تخریب خاک نیز می گردد، لذا یافتن راهکاری مناسب برای استفاده بهینه و اقتصادی از این مواد ضروری به نظرمی رسد. همچنین لزوم یافتن منابع جایگزین برای تامین الیاف سلولزی مورد نیاز صنعت چوب، با کاهش منابع چوبی و جنگلی درسطح جهان و به ویژه به دلیل فقر سرانه جنگل در کشور بیش از پیش احساس می شود. ساقه، کاه، کلش و سایر پسماند زراعی بهدلیل حجم بالا، قیمت پایین و ساختار بیولوژیک و شیمیایی مناسب، بهترین جایگزین برای چوب به شمار می روند و سال هاستکه برای ساخت کاغذ و چند سازه استفاده می شود، همچنین استفاده از گونه های غیردرختی که به مقدار کافی موجود استمی تواند جایگزین خوبی به جای استفاده از گونه های درختی رایج باشد. استفاده از این منابع علاوه بر تامین بخش قابل توجهی ازنیاز صنایع چوب به مواد اولیه و جلوگیری از آلودگی محیط، موجب صیانت از جنگل ها شده و بازار مصرف بهینه و معقولی نیزایجاد می کند که مزیتی مضاعف محسوب می گردد. در بررسی حاضر، انواع و میزان پسمانده های زراعی، و همچنین گونه چوبیاستبرق به عنوان یک گونه درختچه ای بومی جنوب ایران که پتانسیل استفاده صنعتی از آن دیده می شود، و نیز قابلیت تکنیکی وتوجیه اقتصادی استفاده از الیاف آنها به عنوان جایگزین چوب برای تولید انواع فراورده های چند سازه بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

پسماندهای کشاورزی ، چند سازه ، الیاف زراعی ، استبرق ، مواد اولیه صنایع چوب