گیاه وتیور به عنوان یک گیاه کاهش دهنده شوری و افزایش دهنده حاصلخیزی خاک

سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 979

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCPDA01_0872

تاریخ نمایه سازی: 12 دی 1393

چکیده مقاله:

شوری به عنوان یکی از جدی ترین استرس های بیوفیزیکی مخرب و تهدید کننده در تولیدات کشاورزی مطرح می باشد . این پدیده در نواحی ساحلی براثر پیشروی آب دریا و بالا آمدن آب زیر زمینی شور به سطح بالاتر خاک و همچنین در مناطق خشک و نیمه خشک بر اثر بالا بودن سطح تبخیر و تجمع نمک در منطقه توسعه ریشه می تواند بروز نماید. تقریباً 11 درصد کل مناطق کشور برای تولید محصول استفاده می شود. از این مناطق، به طور معمول حدود 12/7 میلیون هکتار 5 میلیون هکتار به طور آیش رها شده است. کشت شده است، (آبیاری بعلاوه بارندگی) و حدود 5/8 میلیون هکتار به طور آیش رها شده است. تخمین زده شد که 32 میلیون هکتار زمین استفاده نشده در ایران که پتانسیل مناسبی برای تولید محصول دارند، بدلیل کمبود منابع آبی نقش آنها در کشاورزی محدود شده است. در نتیجه افزایش جمعیت، رقابت برای آب شیرین در شهرها و بخش های صنعتی وکشاورزی ایجاد می شود، که نتیجه آن کاهش در اختصاص آب شیرین به کشاورزی می باشد. انتظار می رود که این پدیده ادامه یافته و در کشور های کمتر توسعه یافته و کشورهای منطقه خشک که هم اکنون دارای سرعت رشد بالایی بوده و به مشکلات جدی دچار هستند، شدیدتر شود. به همین دلیل آبیاری با آب های داری مقدار معینی نمک از قبیل آبزیرزمینی، آب زهکش و پساب های تیمار شده، افزایش می یابد. زمین های شور می توانند بوسیله جلوگیری از جریان آب شور از طریق عملیات مدیریتی مناسب مزرعه، تصحیح سمیت ها و کمبودهای غذایی خاک و آبشویی نمک ها به خارج از منطقه ریشه، به زمین های پر محصول تبدیل شوند. هزینه های احیاء می تواند از طریق کاشت ارقام مقاوم به شوری کاهش یابد. گیاه وتیور یکی از مهمترین گیاهان متحمل به شوری شناخته شده است و به دلیل خصوصیات بارزی مانند تحمل سازگاری با اقلیم هایی با شرایط متفاوت، توانایی رشد مجدد پس از برطرف شدن تنش های محیطی چون شوری، تحمل به طیف وسیعی از PH خاک، راندمان بالا در جذب مواد غذایی محلول چون نیتروژن و فسفر در مناطقی که خاک شور است کاربرد دارد. با این که این گیاه در اقلیم ایران سازگاری دارد ولی هنوز شناخته شده نیست. لذا با توجه به مطالب فوق و تجربه سایر کشورها در کشت این گیاه وبهبود وضعیت خاک پس از کشت می توان از این گیاه در مناطق شور سدیمی ایران نیز استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

بهزاد نیلفروشان دردشتی

دانشجوی کارشناسی ارشد گرایش آگرو اکولوژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، ایران

داوود حبیبی

استادیار دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، ایران

ناصر خدابنده

استادیار دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، ایران

هوشنگ خسروی

استادیار موسسه خاک و آب استان البرز، ایران