خرد شدن اراضی زراعی تهدیدی جدی برای آینده کشاورزی ایران

آب وخاک از اساسی ترین ابزار وارکان تولید محصولات کشاورزی میباشند،با افزایش جمعیت کره زمین از یک طرف وتشدید عوامل مخرب ومحدود کننده منابع تولید از طرف دیگر اهمیت این موهبت های الهی روز بروز روشنتر می گردد وعزم عمومی دنیا را برای حفظ وحراست از آنها بیاری میطلبد در کشور ما ایران متاسفانه از سال 1320 به این طرف بیشتر سیاست گذاری ها در بخش اراضی ؛یکپارچگی اراضی را تحت الشعاع خویش قرارداده وخرد شدن اراضی را به ارمغان آورده است نگاهی کلی به سیر تحولات وسیاستگذاری های اعمال شده در طول سالهای دهه سی تا 90 هجری شمسی این مدعا را به اثبات میرساندکه اجرای قوانین خالصجات بین سالهای 1337 تا 1339 واصلاحات ارضی بین سالهای 1339 تا 1347 وقانون کشت موقت درسال 1359 تا 1360 همگی منجر به قطعه قطعه شدن اراضی شده وبا خرد شدن اراضی کشاورزی بخشی ازمنابع تولید به هدر رفته وضمن افزایش هزینه های تولید در واحد سطح وپراکندگی مدیریت زراعی نهایتاً باعث کاهش عملکرد در واحد سطح گردید وامروز باتوجه به قیمتهای جهانی وتمام شده محصولات کشاورزی ،تولید با کاهش هزینه ها مقرون بصرفه است واین موضوع در گرو بکاری بهینه منابع تولید ومکانیزاسیون کشاورزی می باشد واین امر محقق نمی شود الا در اراضی یکپارچه وسطوح بالا. براین اساس تشکیل تعاونی های تولید وشرکت های سهامی زراعی با اتکا بر احترام به مالکیت زارعین توصیه می شود.