بررسی دوام بتن در محیط های دریایی بر حسب موقعیت قرارگیری نسبت بهتراز آب دریا، (مقایسه موردی دریاچه ارومیه و خلیج فارس)

میزان آسیب پذیری یک سازه بتنی کنار ساحل وابستگی شدیدی به محل قرارگیری بتن نسبت به تراز آب دریا دارد. در این پژوهش، به منظور شبیه سازی فیزیکی محیط دریا و فراهم کردن شرایط نگهداری نمونه ها در شرایطی مشابه شرایط دریا، کانالی سرپوشیده در ابعاد آزمایشگاهی به همراه دستگاه موج ساز با قابلیت ایجاد امواج منظم با ارتفاع و پریود موج مختلف در آزمایشگاه هیدرولیک دانشگاه طراحی و ساخته شد. همچنین از آب دریاچه ارومیه و نگاه داشتن دمای ثابت محیط بسته کانال در محدوده 35- 30 درجه سانتیگراد برای فراهم نمودن محیط دریایی خورنده شدید استفاده گردید. نمونه های بتن مسلح و غیر مسلح با نسبت های آب به سیمان عیارهای سیمان متفاوت و با استفاده از میکروسیلیس به عنوان ماده افزودنی ساخته شدند و در موقعیت های محیطی متفاوت مغروق، جزر و مدی، پاششی، اتمسفری، محیط آزاد آزمایشگاه و حوضچه عمل آوری آب شیرین نگهداری شدند. آزمایش هایی نظیر مقاومت فشاری بتن، میزان نفوذ یون کلرید ، مقاومت الکتریکی (با استفاده از مدار لکتریکی پل وتستون)، پتانسیل خوردگی (با استفاده از دستگاه Half Cell شدت خوردگی آرماتور (با استفاده از دستگاه پتانسیواستات)، در سنین مختلف بر روی نمونه ها انجام گرفت. عملکرد نمونه های قرار گرفته شده در نواحی مختلف نشانگراین مطلب است که، میزان شدت و سرعت خوردگی آرماتور در ناحیه پاششی بیشتر از نواحی دیگر می باشد. در ناحیه مغروق اگرچه قدرمطلق پتانسیل خوردگی آرماتورها بسیار بالا است اما به علت عدم وجود اکسیژن کافی در این محیط شدت خوردگی آرماتورهای مدفون در بتن ناچیز بوده و از نظر احتمال خوردگی در حد پایین می باشند.

کلیدواژه ها:

سازه های ساحلی ، شدت خوردگی آرماتور ، پتانسیل خوردگی ، ناحیه پاششی ، ناحیه اتمسفری