معنای زندگی در اندیشه خیام

موضوع مقاله ی حاضر بررسی عنصرهای معناساز زندگی در اندیشه خیام است. عنصرهایی که به دلیل توجه به مرگ اندیشی ها و بدبینی های فلسفی او مغفول مانده و کم تر بدان توجه شده است. از رباعیات خیام بر می آید که این شاعر حکیم وخرد ورز، هرگز زندگی را از یادنمی برد و به دلیل این که سایه ی مرگ را همه جا بر سر انسان می بیند، از او می خواهد که از ترس مرگ به زندگی پناه برد و چنان به زندگانی خود معنا بخشد، که مرگ قادر به تخریب آن نباشد. به باور او دانش بشر نیز، نه قادر به حل معمای مرگ است و نه می تواند معنای زنذگی را در یابد . زیرا معنای زندگی خود زندگی است و باید کشف شود. او با پرسشگری هایش به درک این معنا کمک می کند. اگرچه خیام روایتگر زندگی تلخ انسان است، در همین تلخی هم معنایی می یابد و به جای فکر کردن به این روایت، ما را به لذت بردن از خود متن فرا می خواند. او برایکاستن از اندوه زندگی، بر هویت یابی تاکید و خوش باشی را پیش نهاد می کند وشراب را بهترین داروی تغافل از غم و آزادکننده ی اندیشه، برای یافتن معنای تازه ی زندگی می داند.

کلیدواژه ها:

خیام ، رنج ، خوش باشی ، معنای زندگی ، مرگ