صحبت و خلوت از نگاه مولوی در مثنوی معنوی

صحبت (هم نشینی) و خلوت (گوشه گیری) از آداب و شروط لازم و مهم سلوک است و چون نقش مهمی در تکامل معنوی و روحی سالکان و شکوفایی استعدادها و نیروهای بالقوه ی روحانی دارد، در تصوف و عرفان حائز اهمیت است مولوی در آثار خویش به ویژه مثنوی، در کنار سایر موضوعات عرفانی به موضوع صحبت و خلوت نظر داشته ودر این زمینه اشارت زیبا آموختنی دارد. این نوشتار معنای لغوی و اصطلاحی صحبت و خلوت و نیز دیدگاه مولوی در این زمینه بررسی و تحلیل کرده و سرانجام به مقایسه ی صحبت و خلوت پرداخته است. روش تحقیق در این پژوهش تحلیلی -توصیفی و بر پایه ی منابع کتابخانه ای است. این پژوهش نشان داده است که مولوی در معنی صحبت و خلوت، سلبی یا ایجابی حکم نکرده، بلکه رجحان یکی از ان دو را منوط به اختلاف احوال و مراتب سالکان، مقام و منزلت یاران و هم نشینان ، ادوار مختلف سیر و سلوک دانسته، لیکن خود صحبت را بر خلوت مرجع شمرده است البته به شرط آن که حشر و نشر یا صالحان باشد نه با طالحان.

کلیدواژه ها:

مولوی ، مثنوی معنوی ، صحبت ، خلوت