توسعه گردشگری روستایی در روستاهای محور برز- ابیانه

روستای ابیانه یکی از روستاهای گردشگری شناخته شده در ایران و جهان است و با توجه به تعداد زیاد گردشگر ورودی به این روستا می توان اندیشید که یکی از راه های مدیریت و بهره برداری مدبرانه از این فرصت، باز توزیع این جمعیت به روستاهای اطراف است. با فواصل کمی در اطراف روستای ابیانه، روستاهای مستعدی برای ایجاد و توسعه گردشگری از جمله؛ برز، طره، کمجان، یارند و هنجن وجود دارند. در این پژوهش به اولویت بندی و مقایسه عوامل بازدارنده و پیش برنده توسعه گردشگری روستایی در این روستاها از دیدگاه دو گروه گردشگران و جامعه محلی روستای ابیانه، پرداخته شد. به این منظور نظرات این دو گروه طی 111 پرسشنامه جمع آوری و میانگین نظرات آنها به کمک آزمون من ویتنی با یکدیگر مقایسه شد. به طور کلی گردشگران نظر مساعدتری نسبت به توسعه گردشگری در این محور داشتند. هر دو گروه مهمترین عامل مساعد را جاذبه های بصری دانستند. ساکنان محلی ابیانه مهمترین عامل بازدارنده را نداشتن جاذبه های کافی (در مقایسه با ابیانه) بیان کرده بودند و گردشگران نبود تبلیغات کافی و ناآشنایی گردشگران با این روستاها را مهمترین عامل دانسته اند. بخش پایانی مقاله شامل پیشنهادهایی مبتنی بر یافته های پژوهش می باشد

کلیدواژه ها:

توسعه گردشگری ، جامعه محلی ، گردشگری روستایی ، روستای ابیانه