بررسی سیاست گذاری های قومی در ایران و ارائه راهکارهای همگرایی

اکثرکشورهای جهان ازاقوام متعدد تشکیل یافته اند این تنوع دراغلب این کشورها منبع خشونت بوده و موجب بروز جنگها و درگیری های داخلی و ازبین رفتن جان میلیون ها انسان شده است کشورایران نیز دارای تعدد و تکثرقومی بوده که عمدتا درحاشیه و نوارمرزی ایران شکل گرفته اند تنوع قومی درایران نیز همانند سایرکشورها گاه منبع درگیری و منشا خشونتهای قومی و موجب بروز بحرانهای امنیتی دراقصی نقاط قوم نشین بوده و مرکز را نیز تحت تاثیر قرارداده است این مقاله با هدف بررسی سیاست گذاریهای قومی درایران و بررسی راهکارهای همگرای قومی درکشورتهیه شده و برای این منظور ازروش توصیفی تحلیلی استفاده گردیده است دراین نوشتار سعی شده ضمن بیان و شناخت مفهوم قومیت و مبانی نظری مرتبط با آن سیاستگذاریهای قومی درایران را در4دوره زمانی ازسال 1357تاکنون بررسی و ضمن تحلیلی آن راهکارهای تقویت همگرایی قومی درکشور ارایه شود نتایج حاصل ازاین تحقیق حاکیست سیاست قومی کلان درایران باید به ترتیب مبتنی برتقویت وفاق اجتماعی انسجام نظام مند همبستگی ملی و درنهایت نظم عمیق و درونی شده اجتماعی باشد برای نیل به این مهم بایستی مدیران سیاسی جامعه توانایی ها و درون داشت های انسجام بخش حوزه های فرهنگ تبلیغا و ارتباطات دینی و مذهبی اقتصادسیاست و اجتمماعی را برنامه ریزی نمایند برای عملیاتی کردن این هدف میتوان گفت سیاست قومی باید ازیک طرف اشتراکات و توافقات میان اقوام با همدیگر و باهویت فرهنگی مرکزی را تقویت و ازسوی دیگر پی گیر حذف نقاط افتراق تضادوتعارض درچهارحوزه اصلی دینی اجتماعی فرهنگی سیاسی واقتصادی باشد به این ترتیب است که استراتژی وحدت درتکثرقومی محقق میشود

کلیدواژه ها:

قومیت ، اقوام ایرانی ، هویت قومی همبستگی ملی ، خشونت قومی ، سیاست قومی