هندسه نظری در معماری ایرانی (معنا و اصول)

توازن در نگرش معماری ظرف ظرافتهای ویژه ای است که با تداعی معنا این واژه در تکنولوژی ساخت متفاوت میباشد به طوری که از رابطه محاسباتی اعداد و رعایت استانداردها گذر نموده و به رابطه میان انسان و بنا که تار و پود آنرا برداشتهای احساسی ،تصور و تصدیق ذهنی و فعل و انفعال روانی تشکیل می دهد دست می یابد.طراحی فضا علاوه بر دارا بودن منطق ریاضی و فنی نیازمند نوعی شهود مناسبات انسانی،احساس فضا و تپیدن نبض ادراک در حضوریهنرمندانه است.محرکه های معماری قادرند ظرفیت های روحی حضار را به تکاپو در آورده امواج هیجانات حسی ،نیروی استشعار و قوای ادراکی را اوج دهند و حالت سرشاری و تعادلی ببخشند.در عین حال این واقعیت،توجهی وافر می طلبد که کمیت ها همواره ملازمان جدایی ناپذیر کیفیتهایی هستند و به عنوان بود ، نمود را متجلی می سازد.همراهی ایندو به مثابه همراهی جسم و روح آدمی است.معماری یک سازه نیز معنای آن سازه است.یکی از تجلیات مهم مفاهیم و پدیده های شکل دهنده به زمین هندسه است.انسان برای شکل دادن به زمین و سپس برای شکل دادن به مکان و پساز آن برای شکل دادن به فضا از نوعی تقسیم بندی ساده هندسی با کاربرد عدد نمادین چهار استفاده کرد و به سبب مفاهیم نمادین عدد چهار و شکل مربع و شکل چلیپایی حاصل شده از آن،طرح های متنوعی پدید آورد که بصورت های متنوع در بیش تر فرهنگ های متنوع جهان مورد استفاده قرار گرفت.این گونه از طرح ها بیش از آن که جنبه هایکارکردی داشته باشند،خصوصیتی نماد پردازانه داشتند و در بیشتر موارد به سبب دلایل کارکردی مورد توجه نبودند،بلکه از آنها به دلایل آئینی و نماد پردازانه استفاده می کردند.هدف غایی هنر مقدس،فرا خوانی و یاد آوریاحساسات یا انتقال تاثرات نیست،بلکه هنر مقدس،رمز است و بدین علت جز وسایل ساده واولین و اصلی،از هر دست آویزی مستغنی است.ریشه و اصل آسمانی دارد،زیرا الگو هایش بازتاب واقعیات ماوراء عالم صوراند.هنر مقدس نمودگار سرشت رمزی عالم است و بدین گونه روح انسان را از قید متعلق به واقعیات درشتناک و ناپایدار می رهاند.

کلیدواژه ها:

هندسه ، معنا ، اصول ، معماری ایران