اثر محلولپاشی ساکارز و تنش کمآبیاری بر غلظت کلروفیل و بیوماس گلرنگ

به منظور ارزیابی تاثیر تنش خشکی و محلولپاشی ساکارز بر غلظت کلروفیل و بیوماس گلرنگ آزمایشی مزرعه ای در قالب طرح اسپیلت پلات فاکتوریل بر پایه بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار در سال زراعی 1391 اجرا شد. فاکتور اصلی شامل 3 سطح آبیاری هر 8 روز یکبار (تیمار عدم تنش) و هر 12 روز یکبار (تیمار تنش ملایم ) و هر 16 روز یکبار ( تیمار تنش شدید) و فاکتورهای فرعی شامل سه غلظت ساکارز ( 15 و 30 و 45 گرم بر لیتر) و زمان محلول پاشی (مرحله گلدهی و پر شدن دانه) بودند. نتایج نشان داد تنش کم آبیاری موجب کاهش کلیه صفات مورد مطالعه شد. محلولپاشی با غلظتهای بالای ساکارز سبب افزایش شاخص سطح برگ، غلظت کلروفیل b ،a و مجموع آنها شد. اثر متقابل تنش کمآبیاری و غلظت ساکارز بر همه صفات مورد بررسی به جزء میزان کلروفیل b معنیدار بود. بیشترین میزان بیوماس و عملکرد در شرایط عدم تنش و محلولپاشی با غلظت 15 گرم بر لیتر ساکارز حاصل شد. اما در شرایط تنش ملایم و تنش شدید کاربرد ساکارز با غلظت 45 گرم بر لیتر موجب افزایش غلظت کلروفیل شد و در این شرایط شاخص سطح برگ بالاتر و در نتیجه بیوماس و عملکرد بالاتری تولید شد.

کلیدواژه ها:

ساکارز ، کلروفیل ، بیوماس و تنش کم آبیاری