تحلیل میزان توسعه در سکونتگاههای روستایی استان تهران

روستاها بعنوان بستر پیدایش و تکامل حیات بشری، کلید پیشرفت کشورها، نقش انکار ناپذیری را در تحقق توسعه سرزمینی ایفا مینمایند تا جایی که ثبات نظام روستایی در ابعاد مختلف ضامن توسعه ملی است، اختلال در عملکرد این مناطق می-تواند کلیت سرزمین را به طور جدی تهدید کند. بر همین اساس بررسی وضع موجود )شناخت امکانات، محدودیتها، تنگناها و نیازها( بعنوان اولین گام یک برنامهریزی مطلوب جهت هدایت مناطق روستایی به سمت پایداری در توسعه تلقی میگردد.بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطحبندی توسعه در مناطق روستایی استان تهران، با استفاده از منابع اسنادی،درصدد است تا توسعه اجتماعی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص بهداشتی، آموزشی و فرهنگی- مذهبی برای 261 روستا که از 6 شهرستان بصورت تصادفی بعنوان جامعه آماری انتخای گردیدهاند با بهرهگیری از مدل تاپسیس و نرمافزارهای Excel و Spss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. ارزیابی سطح توسعهیافتگی مناطق مورد پژوهش حاکی از آنست که توزیع ناموزون امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان تهران گردیده است. بطوری که در شاخصهای بهداشتی شهرستان شهریار با0/76 دارای توسعهیافتهترین مناطق روستایی و شهرستان دماوند با0/24 کمترین میزان توسعه را در بین مناطق روستایی استان تهران به خود اختصاص دادهاند. در شاخصهای آموزشی روستاهای شهرستان شهریار با0/90 بسیار توسعهیافته و شهرستان دماوند با0/26 کمترین میزان توسعه را دارابودهاند. در شاخص فرهنگی- مذهبی نیز مناطق روستایی همچنان شهرستان شهریار با0/84 بسیار توسعهیافته و مناطق روستایی دماوند با0/17 کمترین میزان توسعه را به خود اختصاص دادهاند. نتایج همچنین نشان میدهد محرومیت بالا دربرخورداری از شاخصهای آموزشی و فرهنگی- مذهبی در مناطق روستایی استان تهران بسیار مشهود است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، سکونتگاههای روستایی ، استان تهران ، تاپسیس