تحلیل روندرشدمراکزسکونتگاهی پیراشهری دراراضی باقابلیت بالای کشاورزی درمنطقه کلانشهری تهران

قلمروی پیرامونی شهر به عنوان فضایی اجتماعی- اقتصادی با ترکیبی از ویژگیهای شهری و روستایی، اغلب به عنوان پیراشهر یا برخوردگاه پیراشهری شناخته میشود که در آن نظامهای کشاورزی، شهری و طبیعی در تعاملی پایا و مداومی با یکدیگر قرار دارند. واژه پیراشهر میتواند به معنی مکان، مفهوم و فرایند مورد استفاده قرار بگیرد و ویژگیها و کارکردهای گوناگونی را بیان - دارد. سکونتگاههای پیراشهری با وجود یکپارچگی فضایی با نواحی شهری به دلیل رشد سریع، پویایی و ویژگیهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی مختلط میتواند هم از نواحی شهری و هم روستایی متمایز باشد. در طی دوره شکلیابی و پیکرهبندی فضایی منطقه کلانشهری تهران سهم جمعیت مراکز سکونتگاهی پیراشهری از جمعیت شهری منطقه کلانشهری تهران به طور چشمگیری افزایش یافته و در حقیقت رشد کلانشهر تهران در خارج از مرزهای محدوده رسمی آن شکل گرفتهاست. تحلیل کلاسهای پوشش گیاهی و اراضی ساختهشده در تصاویر ماهوارهای لندست سالهای ١٩٨٨ و ٢٠٠۶ میلادی حاکی از روند تخریب گسترده اراضی کشاورزی و باغات به ویژه در دشتهای جنوبی منطقه و گسترش ابعاد کالبدی مراکز سکونتگاهی پیراشهری در این پهنه سرزمین بودهاست. پراکنش فضایی چنین رشد و گسترشی در اراضی با قابلیت بالای کشاورزی از لحاظ ارزیابی توان اکولوژیکی در منطقه کلانشهری تهران صورت گرفتهاست

کلیدواژه ها:

پیراشهر ، برخوردگاه پیراشهری ، پیراشهرنشینی ، پیوستگی روستا - شهری ، منطقه کلانشهری تهران