بررسی اثر انحلال بر تخلخل و تراوایی سنگ های کربناته در حضور آب کربناته در فشار بالا

یکی از روش های دفع دی اکسید کربن و جلوگیری از گرمایش جهانی هوا، ذخیره سازی زیرزمینی ان در آبده سازندها و یا تزریق آن به مخازن نفتی به منظور ازدیاد برداشت می باشد. با انحلال دی اکسید کربن در آب اسید کربنیک تشکیل می شود استید تشکیل شده با نمک های کربنات موجود در سنگ کربناته (کلسیم کربنات و منیزیم کربنات) واکنش نشان می دهد و باعث انحلال آن می شود. ا نحلال موجب تغییر در ویژگی های سنگ کربناته از جمله تخلخل و تراواپی می شود. به منظور بررسی این پدیده مغزه های کربناته اشباع شده از آب شور در بازه های زمانی 72 ساعته درون یک ظرف فشار بالا در تماس با آب ک ربناته قرار گرفتند. پس از هر بازه تخلخل، تراوایی، وزن مغزه و غلظت یون های حاصل از انحلال تعیین شدند. تغیرات قابل ملاحظه ای در تخلخل، تراوایی و وزن مغزه مشاهده شد. غلظت یون ها نیز بوسیله آنالیز آب شور پس از هر بازه زمانی از طریق نیتراسیون بررسی شدند. به طور کلی در تراوایی 9/73-/+ درصد و در تخلخل 8/09+ درصد تغییر مشاهده شد. کاهش وزن مغزه نیز در حدود 0/82 درصد تغییر مشاهده شد. کاهش وزن مغزه نیز در حدود 0/82 درصد می باشد. همنین کثرت غلظت یون های منیزیم در مقایسه با یون های کلسیم نشان می دهد که سنگ های مورد آزمایش از جنس دولومیت می باشند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که انحلال سنگ کربنات باید در پروژه های تزریق متناوب آب و دی اکسید کربن و آب کربناته در نظر گرفته شوند.

کلیدواژه ها:

انحلال سنگ کربنانه ، آب کربناته ، تخلخل تراوایی ، ذخیره سازی دی اکسید کربن