سیستم تکمیل چاه بزرگ- حفره ای بهینه (Optimized Large-bore)، جایگزینی برای تک- حرفه ای سنتی (Conventional Mono-bore)

در سالهای اخیر و در پی موفقیت های روزافروزن سیستم تکمیل تک- حفرهای، استفاده از آن در صنعت نفت و گاز، به یک استاندارد تبدیل - شده است. در سیستم تک- حفره ای، تمامی ابعاد داخلی رشته ی تکمیلی، از جمله شیر ایمنی، جهت 1- افزایش انعطاف در طراحی، 2 کاهش در مقدار افت فشار، 3- ایجاد حداکثر فشار تولیدی سرچاهی و 4- حفظ بیشینگی نرخ تولید، اصلاح و بهینه سازی شده اند. طراحی های اولیه ی سیستم تکمیل تک- حفرهای چاه؛ که هر یک برای رقابت با نوع قبلی خود مورد استفاده قرار گرفتند، نوع 7 اینچی و انواع مترقی بزرگ حفره ی 9،5/8 اینچی را شامل می شد؛ که برای اولین بار در میدان آرون اندونزی، با موفقیت مورد اجرا قرار گرفتند. اگرچه یک چاه بزرگ حفره، با مجرای تولیدی 9،5/8 اینچی، کاهش قابل توجهی در هزینه های کلی پروژه را به دنبال خواهد داشت؛ ولی خود، آبستن ریسک ها و محدودیت ها ی متعددی می باشد . مقاله ی حاضر، با بررسی امکان جایگزینی روش تکمیل بهینه سازی شده ی چاهه ای بزرگ- حفره؛ که مشکلات حفاری آن بسیار کمتر از تکمیل 9،5/8 اینچی بوده و تنها اندکی بیشتر از نوع تکمیل 7 اینچی می باشد، این پیکربندی را به عنوان کاندیدایی برای سناریو تکمیل چاه در میدان پارس جنوبی معرفی میکند. نتایج نشان می دهد که این پیکربندی، علاوه بر افزایش تولید به ازای هر چاه، تا حد زیادی موجب جلوگیری از اتلاف انرژی سیال در مجرای تولیدی نسبت به سیستم تک-حفرهای 7 اینچی می گردد.

کلیدواژه ها:

نفت و گاز ، تکمیل چاه ، چاه های بزرگ- حفره ، مشکلات حفاری ، چاه های بزرگ- حفره ی بهینه سازی شده