حجم پردازی درفضاهای داخلی معماری اسلامی ایرانی

رجوع به معماری تاریخی و چگونگی استفاده از اصول آن در معماری معاصر همواره در سرزمین هایی با پیشینه غنی از معماری، مطرح بوده است. به نظر می اید که لزوم این ارتباط با معماری گذشته در سرزمین هایی همچون ایران که معماری، امیزشی منسجم با شیوه زندگی مردم آن سرزمین دارد، بیشتر احساس می شود. برای معمارانداخلی نیز چگونگی پرداختن معماران گذشته این سرزمین به فضای داخلی با توجه به اهمیت فضای داخلی در گذشته حائز اهمیت می باشد، در راستای اشنایی با معماری داخلی اسلامی ایرانی در این مقاله سعی شده به مساله فرم و حجم پردازی به عنوان یکی از مباحث مطرح در معماری داخلی پرداخته شود و پس از ذکر انواع جنبه های فرم ، حجم پردازی در معماری اسلامی مورد بررسی قرار گیرد که با توجه به عقاید اسلامی در این دوره طبیعتا بازنمایی حجمی و به کارگرفتن نقوش برجسته انسانی و حیوانی که پیش از اسلام به کار می رفته دیگر مورد توجه قرار نگرفت و توجه به فرم در فضای داخلی بیشتر در قالب تزیینات حجم دار خود را نمایاند. که در این مقاله پس از توضیحی کوتاه در باب تزیینات در معماری اسلامی ایران به بحث پیرامون مقرنس به عنوان یک نمونه عنصر تزیینی حجم دار پرداخته می شود. در انجام این تحقیق از روش کتابخانه ای استفاده شده و نوشتار آن مبتنی بر تحلیل کیفی می باشد. این تحقیق به این نتیجه می رسد که معماران اسلامی در جهت طراحی فرم همواره به طبیعت وهندسه موجود در آن توجهداشته اند همچون طراحی عنصری حجمی مقرنس که از لانه های زنبوری و یا قندیل های یخی الهام گرفته شده است و تمامی فرم هایی که در معماری اسلامی به کار گرفته می شده اند صرفا جنبه تزیینی نداشته بلکه با توجه به جنبه معنایی و عملکردی آن بوده است.

کلیدواژه ها:

فرم ، معماری داخلی اسلامی ایرانی ، تزیین ، عنصر حجمی ، مقرنس