پذیرایی از طبیعت در خانه های ایرانی توسط بازشوها به واسطه ی انسان و سلیقه شخصی او

طبیعت جلوه جمال خداوند است که حضورش در معماری ایرانی از جمله در خانه ها تجلی می یابد. تجلی ماهیت وجود نور به عنوان اصلی ترین محور زیبایی شناسی معماری ایرانی در عرفان و معنا آمیخته با نسیمی که در چهار فصل با تعریف خود از بازشوها رفت و آمد می کند.در این پژوهش به بررسی مباحث کلی پیرامون بازشوها شامل تعاریف لغوی و مفهومی ،هدف،نظام و در نهایت مفاهیم هندسه بازشو در دوران مختلف تاریخ ایران باستان تا رسیدن به مبنای اسلامی ایران پرداخته شده است.ماحصل رعایت اصول طراحی بازشو و فرم و جهت گیری آن در معماری که با شرایط و امکانات طراحی و اجرایی معاصر تناسب داشته باشد،افزایش سرعت و دقت در ساختمان سازی می باشد.لازم به ذکر است که این عوامل متأثر از شرایط آسایش در اقلیم های مختلف نیز می باشد.تهویه طبیعی راهنمایی بنیادین برای برنامه ریزی و طراحی با استفاده از اصولطراحی فعال و تمهیدات غیرفعال بر پایه ی نمونه هایی از ساخت و ساز نوگرا و سنتی است تا نیازمندی های آسایش انسان را درهر گونه اقلیمی برآورد.طراحی راهبردی بازشوها بر خانه ها دربردارنده ی منابع طبیعی و نیز فناوریهای انرژی کارای ویژه می تواند سازه،فرم و موقعیتی را بیافریند که منجر به صرف جویی چشمگیر در انرژی شود و براستی چنین راهبردهایی را می توان در خانه سازی های صرفه مند یا هرگونه ساختمان دیگر به کاربست تا به یاری هزینه های کمتر برای انرژی و تمهیدات غیر فعال آسایش را بهبود بخشیم.این پژوهش برآن است که با مطالعه و بررسی بازشوها در ادوار مختلف تاریخ معماری ایران به یک الگوی مناسب برای طراحی معماری امروز برسد تا شاید بتوان با بررسی جنبه های مختلف طبیعی، اقلیمی، زیباشناسی و ... مبانی متغیر و ثابت که متأثر از امکانات و شرایط خاص است را باز شناخت و متناسب با شرایط امروز به کار گرفت.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، بازشو ، تهویه ، معماری سنتی ایران ، نور