بررسی چگونگی کاهش آلودگی هوا شهر تهران با استفاده از اتوبوس های برقی و تولید پراکنده (DG)

در سال های اخیر رشد چشمگیر سیستم حمل و نقل عمومی در شهر تهران از جمله احداث 8 خط اتوبوسرانی تندرو از مجموع 10 خط برنامه ریزی شده تأثیر قابل توجهی در کنترل آلودگی شهر داشته است . کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و کاهش آلودگی های صوتی از جمله محرک های اصلی برای حرکت به سمت حمل و نقل الکتریکی می باشد. بدیهی است جهت کاهش آلودگی شهر یا جلوگیری از افزایش آن ، باید از کلیه پتانسیل های موجود جهت بهره برداری از انرژی های پاک یا سیستم های بهینه تر استفاده نمود. چرا که 80 درصد آلودگی هوای شهر و تولید گاز دی اکسید نیتروژن و منواکسید کربن ناشی از تردد وسایل نقلیه است. هدف اصلی این مقاله بررسی کاهش آلودگی هوا با بهینه سازی مصرف انرژی و کاهش تولید آلاینده های اتوبوس تندرو با استفاده از اتوبوس برقی و نحوه تأمین انرژی آنهاست . در شبکه های برق رسانی حدود 13 درصد تولیدات شبکه به صورت تلفات به هدر می روند که 75 درصد این مقدار سهم بخش توزیع است . بنابر گزارش بین المللی انرژی ، استفاده از تولید پراکنده منجر به کاهش تلفات شبکه به میزان 10 تا 15 درصد می شود. در این مقاله به مقایسه میزان آلودگی خودروهای برقی و بنزینی و گازسوز پرداخته می شود و سپس انواع مختلف اتوبوس های برقی از قبیل هیبریدی ، ابرخازنی و ... با یکدیگر مقایسه و در نهایت عملکرد مناسب متناسب با شهر را مشخص خواهیم کرد . در قسمت دوم مقاله امکان سنجی استفاده از تولید پراکنده (تجدیدپذیر یا تجدیدناپذیر ) به طور تنها یا ترکیب با شبکه برق شهری با انجام محاسبات فنی و اقتصادی انجام شده است .

کلیدواژه ها:

اتوبوس برقی ، انرژی نو ، آلودگی هوا ، تولید پراکنده