الگوبرداری از طبیعت در فرایند طراحی معماری به منظور افزایش فیزیک تعاملی در معماری

رابطه بشر با طبیعت همواره به شکل رابطه ای پدر و فرزندی قرار داشته است و بشر در ابتدا توانست تا نیازهای خود را با ارجاع به آن برآورده کند. پس از وارد آمدن خسارات فراوان به آن و با گذر از عصر سلطه بر طبیعت و رسیدن به دوره شبه ارگانیک بشر مجدداً به فکر آشتی با طبیعت افتاده و در جستجوی ایجاد راه هایی با میزان کمترین صدمه به طبیعت برآمده است. در این حین، چنین به نظر می رسد که تقلید صرف از طبیعت تا به کنون قادر نبوده تا موجب نزدیکی انسان با طبیعت شود و به طرز معکوسی به ناکارامدی و زوال آن در چرخه طبیعت انجامیده است، همچون خانه آبشار اثر فرانکلوید رایت که به مرور زمان رو به تخریب بدست طبیعت نایل آمده است. سوالی که در این حین مطرح می گردد، چگونگی الگوبرداری از طبیعت به نحوی می باشد تا نه تنها موجب برآوردن نیازهای انسانی گردد بلکه بتواند موجب افزایش فیزیک تعاملی کالبد خلق شده با طبیعت گردد و در عین حال بیانی از کارکرد طبیعی باشد و بتواند در تعادل با نیروهای طبیعی قرار گیرد تا میزان صدمات محیطی نیز کاهش یابد. روش تحقیق بکار گرفته شده در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و با بررسی معمارانی الگو بردار از طبیعت و نمونه های نوین الگوبرداری از طبیعت، سعی در به تصویر کشیدن چگونگی طراحی شبه ارگانیگ در این دوران شده است. روش جمع آوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای صورت گرفته است که با استفاده از تحلیل محتوای کیفی به تجزیه و تحلیل اطلاعات دریافتی مبادرت شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، الگوبرداری ، تعامل فیزیکی ، الهام