الگوی گسترش فضایی منطقه 13 شهر تهران

در دهه های اخیر شهرها به شکلی بی برنامه رشد کرده و محدوده های شهری در مدت کوتاهی به چندین برابر وسعت اولیه خود رسیده اند؛ این معضل به عارضه منفی پراکندگی شهری منجر شده و منشاً بسیاری از مشکلات در کشورهای در حال توسعه شده است، بنابراین بررسی الگوی گسترش شهرها یکی از مسایلی است که می تواند استراتژی های توسعه را در افق دوردست جهت توانمندسازی مدیریت شهری فراهم سازد. هدف از این پژوهش تعیین الگوی گسترش فضایی منطقه 13 شهر تهران طی سال های 89 - 1384 و ارایه راهکارهایی به منظور دستیابی به الگوی بهینه و پایدار رشد شهری است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی، به صورت مطالعات اسنادی کتابخانه ای، برداشت های میدانی با در نظر گرفتن شاخص های مساحت، جمعیت و تراکم کلی مسکونی و بهره گیری از مدل های آنتروپی شانون و هلدرن به عنوان روش هایی کاربردی برای تحلیل سیستماتیک الگوهای رشد شهری است. نتایج پژوهش براساس مطالعات صورت گرفته نشان می دهد که منطقه مورد مطالعه طی سال های اخیر به صورت پراکنده رشد کرده و منجر به عارضه منفی پراکندگی شهری شده است، بر این اساس می توان از الگوی گسترش متمرکز درون بافتی (فشرده و عمودی) و در عین حال تغییر کاربری زمین های متعلق به پادگان نیروی هوایی و مهمات سازی بهره گرفت تا توسعه کالبدی منطقه روند معقولانه تری را طی کند .

کلیدواژه ها:

گسترش فضایی ، پراکندگی شهری ، مدل های کمی ، رشد شهر