بررسی فرآیند تحول در علوم انسانی و ارائه مدلی کاربردری با رویکردی سلبی و ایجابی

علم پایه و اساس هویت انسان و جامعه انسانی است. انسان با بهره گیری از ابزار عدیده به ودیعه نهاده شده از سوی خداوند خالق شارع بهحقایق انباشت شده در پیرامون خود احاطه علمی یافته و براساس آن به تصرف در آن اقدام می نماید. گذر تاریخ و فراز و نشیب های انسان دراین گذر، موجب تعریفی محدود از علم و به تبع باب های معرفتی از آن شده است. به نحوی که اندیشمندان، خود را در چارچوبه ماده محدودنموده و با رویکردی انسان محور به علم نظر می کنند. تقسیم بندی علم با این رویکرد فقط با ویژگی های علم تجربی صورت گرفته و علوم انسانینیز جزئی از این پارادایم محسوب می شود.ایران پس از انقلاب اسلامی به دنبال برون رفت از این پارادایم تلاش های زیادی صورت داده، اما به اذعان بسیاری از اندیشمندان با جهدبی توفیق و با کمی اغماض کم توفیق مواجه بوده است. دغدغه های زعیم قوم امام خامنه ای در رابطه با تحول در علوم انسانی در دو دهه اخیرنشان از اهمیت این موضوع دارد.با این اوصاف تعیین مسیر و بهره گیری از روشی منطقی برای تحول در علوم انسانی با استفاده از نقد صحیح (رویکرد سلبی) و نظریه پردازی(بارویکرد ایجابی) از جمله مطالبی است که محقق در این نوشتار در راستای ترسیم آن به بحث و بررسی نشسته است.

کلیدواژه ها:

علم ، علوم انسانی ، تحول ، نقد ، تئوری پردازی