بهینه سازی ریشه زایی دو ژنوتیپ عدس (Lens culinaris Medik.) در شرایط این ویترو

باززایی موثر و با کارایی بالا از پیش نیازهای اساسی انتقال ژن به گیاهان بشمار می رود. گیاه عدس به دلیل مشکلات در القاء ریشه زایی به عنوان یکی از بقولات سرسخت در باززایی کامل گیاه محسوب می شود. به این منظور از دو روش این ویترو (invitro) و روش این ویوو (invivo) به دنبال این ویترو جهت ریشه زایی ساقه های باززایی شده در این گیاه استفاده شد . روش ریشه زایی این ویترو - این ویوو روش مناسب تری نسبت به روش این ویترو جهت ریشه زایی ساقه های باززایی شده تشخیص داده شد . ساقه های باززایی شده از محیط حاوی 2 میلی گرم در لیتر BAP، دارای ریشه زایی بیشتری (70%) نسبت به ساقه های باززایی شده از محیط های حاوی 3 و 4 میلی گرم در لیتر BAP بودند که نشان دهنده اثر بازدارندگی سیتوکینین ها در ریشه زایی می باشد. هورمون IBA در غلظت 10 میلی گرم در لیتر به صورت پیش تیمار 24 ساعته، درصد ریشه زایی بیشتری را نسبت به پیش تیمار سه شبانه روزه القاء نمود. در حالی که هورمون NAA با همان غلظت به صورت پیش تیمار سه شبانه روزه، بیشترین درصد ریشه ( 80 درصد) را تولید نمود. بین دو ژنوتیپ مورد استفاده تفاوت معنی داری در درصد، تعداد و طول ریشه زایی ساقه ها وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

عدس ، ریشه زایی ، اکسین ، ریزنمونه و invitro