بررسی جایگاه محورهای شاخص شهری در طراحی پایدار شهرهای جدید ایران

احداث شهرهای جدید که از اواخر دهه شصت در ایران آغاز گردید، علاوه بر نتایج کارآمد، مسائلی را نیز به همراه داشت. عدم برخورداری از هویت، سرزندگی و پویایی و... از جمله مسائل مطرح این شهرها در حیطه طراحی شهری است که توجه به دانش طراحی شهری در احداث این شهرها را بیش از پیش مطرح می سازد. محور شاخص شهری یکی از الگوهایی است که می توان در طراحی پایدار شهرهای جدید از آن بهره گرفت. در این مقاله هدف بر این است که از یک طرف ویژگی های کالبدی محور شاخص پایدار و از طرف دیگر نقش محور اصلی شهرهای جدید، به عنوان محور شاخص پایدار بررسی شود. به عبارت دیگر به این سوال پاسخ داده می شود که آیا بستر لازم برای شکل گیری محور شاخص پایدار در شهرهای جدید وجود دارد یا خیر . برای پی بردن به آنچه اشاره شد، از روش توصیفی- تحلیلی برای ارزیابی وضعیت محورها در هفت شهر جدید ایرانبهره گرفته شده است. نتایج بدست آمده از بررسی نمونه ها حاکی از آن است که محورهای اصلی شهرهای مطالعه شده، قابلیت تبدیل شدن به محور شاخص شهری پایدار را دارند. همچنین در میدان هفت شهر مورد مطالعه، شهر جدید مهاجران بیشتریه پتانسیل را برای ایجاد محور شاخص پایدار دارد.

کلیدواژه ها:

شهر جدید ، محور شاخص شهری ، طراحی شهری ، ساختار فضایی ، پایداری