مقایسه نقش معمار در ایجاد تناسب بین معماری و سازه بنا در معماری سنتی ایران

پایداری یک مفهوم انسان گرایانه است که می خواهد عدالت را درون کشورها و در عین حال، میان کشورهای مختلف نهادینه کند . این مفهوم ادعا دارد که زندگی مطلوب حق بشریت است بدیهی است که بخش اعظم زندگی انسان درون ساختمان ها یا معماری سپری می شود لذا به هیچ وجه نمی توان جایگاه معماری پایدار را در مباحث پایداری نادیده گرفت .در این مقاله به بررسی نقش معمار در ایجاد تناسب بین معماری و سازه بنا در معماری سنتی ایران خواهیم پرداخت و در واقع ما با مطالعه بر روی بناهای سنتی خود پی می بریم که این بناها تا حدود زیادی با معیارهای معماری پایدار نزدیک و منطبق می باشد . در این مقاله هماهنگی بین سازه و معماری در دوره های هخامنشی، اشکانی، ساسانی، سامانی، سلجوقی، ایلخانی، تیموری با ارائه نمونه بیان خواهد شد و پس از آن انقلاب صنعتی و مشکلات فراروی آن توضیح و در ادامه گذری معماری معاصر ایران خواهیمداشت.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری سنتی ، معماری مدرن