نقش الگوی شهرسازی سنتی در پایداری شهرسازی مدرن (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

بررسی صورت گرفته طی چند دهه اخیر مشخص می سازد که رشد بی رویه شهرها موجب چالش های بین شهرسازی سنتی و مدرن شده است. مدرنیته در چشم انداز بیش مدرن (سنت) به عنوان یکی از بحرانهای نا پایداری مطرح شده است. استفده از روش های برنامه ریزی صحیح در نظام معماری و شهرسازی برای رشد و توسعه شهرها در آینده، استقرار نا به جای عملکردها در شهر و ساختار آن، گسست سازمان فضایی شهر، عدم انطباق و سازگاری با اقلیم و ه ویت شهری، افزایش حمل و نقل و مقرون به صرفه نبودن تأسیسات و تجهیزات شهری از چالش هایی می باشد که شهر را به سوی ناپایداری سوق می دهد. در حالی که بررسی نظام شهرسازی گذشته و سنتی نشان می دهد، که نه تنها در مغایرت با اصول و معیارهای پایداری نبوده بلکه در پیوندی ک امل با آن نیز عمل کرده است. اصفهان به عنوان یک کلانشهر دارای هویتی تارخی و شناخته شده است و حیطه ی قابل توجهی برای در زمینه ی تطابق معماری و شهرسازی سنتی و مدرن به شمار می آید. هدف اصلی این پژوهش تحلیل و بررسی و ت أثیر ا لگوهای شهرسازی سنتی در رسیدن به فضای شهری پایدار در شهرسازی مدرن و ت سابق آن با الگوهای شهرسازی ایرانی- اسلامی با مورد نمونه شهر اصفهان است. روش تحقیق این مقاله بر اساس روش توصیفی- تحلیلی، کیفی، میدانی پیمایشی و تاریخی می باشد. در نهایت، نتیجه گرفته شده است که شهرسازی سنتی و مدرن نه تنها به عنوان دو الگوی متضاد، بلکه مکمل در توسعه ی پایدار شهر می باشند.

کلیدواژه ها:

شهرسازی سنتی ، توسعه پایدار ، مدرنیسم ، شهر اصفهان