مصادیق پایداری در معماری سنتی ایران

توسعه پایدار از جمله جریان های مهم در عصر حاضر است که در نیمه دوم قرن بیستم و در پاسخ به مشکلات و مسائل رو به گسترش محیطی نظیر کمبود انرژی و کثرت آلودگی محیط زیست در جهت حفظ منابع انرژی و در سه حوزه ی محیطی، اجتماعی و اقتصادی مطرح شد. اما پایداری در معماری طبق اصول از پیش تعیین شده اتفاق نمی افتد و فرآیندی همه جانبه و پویا است؛ به عبارت ساده تر پایداری در معماری بسیار گسترده تر از پرداختن به پایداری محیطی صرف است و حوزه های دیگر توسعه پایدار نظیر اجتماع و فرهنگ و اقتصاد را هم در بر می گیرد. معماری سنتی ایران دارای ویژگی های منحصر به فرد ی است که علاوه بر رعا یت مسایل زیبا شناختی و حفظ محیط زیست، تبلور فرهنگ جامعه است و درطو زمان استمرار یافته و دست به دست گشته و منتقل شده است. بنابراین استفاده از الگوهایی که در معماری سنتی ایران بکار رفته است می تواند درجهت بازبینی مفهوم معماری پایدار گره گشا باشد. رویکرد پژوهش حاضر رویکردی تحلیلی و توصیفی است که از پیشینه منکابع موجکود در مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و مطالعات صورت گرفته در سنوات گذشته نگارندگان بهره گرفته است و به ضرورت بازبینی در مفهوم معماری پایدار در ایران و راز ماندگار ی معمار ی سنتی می پردازد و با ذکر نمونه های موردی به بیان مصادیق پایداری در معماری سنتی می پردازد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری سنتی ایران