سیر تحول بوم شناسانه تاریخی معماری و شهرپایدار

توسعه پایدار به مفهوم حرکت بر محور انسان و محیط اسظت و توسعه پایدار هری و معماری به عنوان جزئی از توسعه پایدار بر پایه استفاده معقول از منابع طبیعی استوار شده است و در این نوع توسعه ملاحظات سه گانه، محیطی، اقتصادی و اجتماعی در کنار هم لحاظ خواهد شد. بنابراین شهر و معماری پایدار برآمده از فرایند توسعه ای است که امکان ارتقای همیشگی سلامت اجتماعی و اقتصادی بوم شناسانه شهر و منطقه را فراهم و این ذهنیت و امکان را به عینیت و اقدام مبدل خواهد کرد در صورتی که با محوریت انسان و در کنار طبیعت باشد و ه مانطور که معماران سلسله صفوی با این نگاه به اوج ترقی در شکل گیری م عماری و شهری پایدار، خودسازمان دهنده و بازتوریدگر رسیدند. در حقیقت ادراک محیطی از تعامل ادراک حسی و شناخت که در ذهن انسان و در روان بنه ها تجربه شده اند حادث می شوند. در این فرآیند نقش محیط به عنوان ع املی اساسی در رشد، توسعه و در نهایت در یادگیی مورد توجه قرار می گیرد. بدین منظور مقاله رهیافت خود را بر محور انسان و محیط قرار داده است و همانطور که در فلسفه و معماری اسلامی هر دو وجود را دارای شعو دانسته و فقط باید درک شوند و معمار (ادراک کننده) و طبیعت (مدرک) باید به عنوان یک سازمان و سا مانه پویا در سیر تحول بوم شناسانه تاریخی معماری و شهر پایدار نگریسته شوند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سیستم زنده ، پیچیدگی فراسیستم ، خودبوم سازمان دهنده