جایگاه فضاهای جمعی در پایداری اجتماعی شهرهای جدید (نمونه موردی: شهرجدید گلبهار)

با رشد سریع جمعیت، کلان شهرهای ایران دجار مشکلات زیادی شده اند. بنابراین شهرهای جدی با هدف جذب سرریز جمعیتی مکان یابی و برای کاستن از مشکلات جمعیتی، اقتصادی، اجتماعی و کالبدی مادرشهر ها مطالعه و احداث شده اند. مجموعه های جدی مسکونی در آنها به سرعت در حال ساخت و توسعه می باشد، اما چالش اصلی اینجاست که آیا این بخش های جدید شهری می توانند وظایف اصلی خود را بخصوص در حوزه پایداری اجتماعی در برابر شهروندان ایفا نمایند؟ هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه میزان اثرگذاری فضاهای جمعی بر مشارکت اجتماعی و پایداری اجتماعی ساکنین شهرهای جدید است. بدین منظور شهر جدید گلبهار که در حومه کلان شهر مشهد قرار دارد به عنوان نمونه موردی انتخاب شد. در این پژوهش، از روش تحقیق مورد پژوهی با استفاده از راهکارهای ترکیبی استفاده شده است و برای گردآوری اطلاعات از تکنیک های پیمایشی و ابزار پرسشنامه استفاده شد. دستآوردهای پژوهش نشان دهنده آن است که مجتمع های جدید زیستی به علت عدم توجه به فضاهای جمعی موجب کا هش سرمایه اجتماعی شهروندان شده ان. لیکن تردیدهای جدی در خصوص جایگاه آنها در حوزه پایداری اجتماعی قابل مشاهده می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، عرصه های گروهی ، شهر جدید گلبهار