بررسی نقش سکونت پایدار در ایجاد پایداری اجتماعی در شهرها

شهر به عنوان یکی از مهمترین دستاوردهای فرهنگ و تمدن انسانی، در بستر فرهنگی سرزمین ایران، دارای مفاهیمی در مراتب مادی و معنوی است. در مرتبه معنوی، شهر نمادی از بهشت و مکانی است برای تجلی آرمان های جامعه انسانی و در مرتبه مادی، کلیتی واحد متشکل از وجوه گوناگون است. پیوند مفهوم شهر با مفاهیم استقرار و سکونت از سویی و سازمان یافتگی اجتماعی بر مبنای مفهوم جامعه از سویی دیگر، شهر را خاستگاه تمدن و مکان بسط و تعمیق مظاهر آن قرار می دهد. در میان عوامل گوناگون مؤثر بر تحقق جامعه ، سکونت مستمر شهرنشینان در محلات مسکونی، به واسطه ایجاد دیرینگی در تعاملات شهروندان، زمینه ساز ایجاد مفهوم جامعه و نتایج مثبت حاصل از آن در عرصه زندگی خصوصی و جمعی می باشد . این در حالی است که شهرهای معاصر ما به دلایل گوناگون صحنه جابجایی مداوم جمعیت شهری و عدم تحققمفهوم سکونت است. نتایج حاصل از ایجاد استمرار در سکونت شهروندان را می توان در ایجاد زمینه مناسب جهت شکل گیری انسجام و اعتماد اجتماعی، تعلق خاطر به محیط، ایمنی و امنیت و جامعه پذیری، ایجاد هویت اجتماعی و تعادل در شهر جست و نمود. از سوی دیگر تحقق این مفهوم خود متضمن ایجاد شرایطی از عرصه خانه تا سرزمین (در حوزه بناهای مسکونی، محلات مسکونی، شهر و کشور) است. این نوشتار بر آن است تا با مرور ادبیات موضوع در حوزه مفاهیم شهر، جامعه و سکونت، به تبیین اهمیت ایجاد زمنیه های شکل گیری سکونت پایدار در پایداری اجتماعی شهرها و از آن راه، ارتقاء پایدار کیفیت زندگی شهری بپردازد.

کلیدواژه ها:

شهر ، سکونت ، جامعه ، پایداری ، سرمایه اجتماعی