ارتقا سکونت پذیری ، راهکار توسعه پایدار

با توجه به تمایل جوامع به شهر نشینی و نیاز روز افزون به مکان های زیستی، ایجاد مناطق مسکونی با رویکرد صرفه اقتصادی و استفاده حداقلی ازفضاهای قابل ساخت و افزایش سرعت ساخت، اهمیت یافته است . از طرف دیگر به وجود آمدن موج مهاجرت های درون شهری متاثر از فضای جامعه وبورس بازی سودجویان محلات میانی و خصوصا قدیمی را با معضلاتی چون خالی از سکنه شدن و فرسودگی های کالبدی و عملکردی مواجه ساخته است .پیامد این رویکرد نادیده گرفته شدن انسان، هویت و فرهنگ اجتماعی او و نیز خلق فضاهای ناپایدار اجتماعی و فاقد هویت می باشد . در نهایت شاهد محلات و شهرهایی هستیم که شهروندان نسبت به آنها حس تعلق نداشته و در نتیجه هویت مکانی از بین می رود . بی هویتی مکان موجب کاهش حضور اجتماعی ساکنان و در پی آن احساس تنهایی ایشان در تهدیدهای احتمالی و عدم احساس تعلق نسبت به مکان است . سوال مطرح شده در این پژوهش این است که چگونه از طریق ارتقا سکونت پذیری می توان به پایداری شهر کمک نمود ؟بدین ترتیب این پژوهش در پی یافتن پیوند سکونت پذیری ، هویت مکانی و پایداری شهری می باشد با مروری بر ادبیات و تعیین شاخص های مرتبط بین سکونت پذیری و پایداری به نتایجی دست یافتیم که در ارتقا کیفیت محلات و در نهایت توسعه پایدار شهر موثر و مفید می باشند

کلیدواژه ها:

سکونت پذیری ، توسعه پایدار ، مهاجرت درون شهری ، هویت مکانی