طراحی پایدار فضاهای تفریحی توریستی کوهستانی (مطالعه موردی: پارک آبیدرسنندج)

یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است. شناخت معماری پایدار در جهت جذب توریسم در پش بینی نیازها و رفع کمبودها در توسعه گردشگری در هر منطقه مؤثر می باشد. امروزه ثابت گردیده است که راه حل های ارائه شده نسبت به مشکلات محیطی در معماری پایدار به نظر ناکار و ناقص می آیند چرا که رویکرد آنها نسبت به طبیعت همچنان گسسته است. از این رو سعی گردیده است با استفاده از راهکارهای متناسب با طراحی پایدار و نیز اقلیم خاص منطقه م ورد نظر (سنندج) رویکرد معماری پایدار نسبت به مسائل محیطی م ورد توجه قرار گرفته و نهایتاً با اصول مبنای طراحی پایدار و مجتمع توریستی بسط پیدا کند. مقاله حاضر پژوهشی کاربردی در عرصه دانش معماری است اهداف آن مبتنی بر خلق فضایی با عملکرد تفریحی و توریستی در کوه آبیدر سنندج می باشد. در طی فرایند برنامه ریزی و طراحی شکل و ساخت مطلوب پروژه منطبق با اهداف پایدار فضا ارائه گردیده و نیز با توجه به بررسی های ا نجام شده در اسناد طرح های بالا دست در زمینه گردشگری، طراحی و احداث مجتمع توریستی (تسهیلات گردشگری) یکی از ضروریات این منطقه می باشد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی است و بستری را فراهم آورد که طرح نهایی متکی به آن باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، اکوتوریسم ، طراحی مجتمع تفریحی توریستی