منطقه گرایی: خوانشی نو در تأثیر پذیری از منطقه گرایی در معماری و امکان استفاده از ان در منطقه گرایی زیستی پایدار (نمونه موردی: معماری اصیل منطقه اوامانات کردستان)

منطقه گرایی، یکی از رویکردهای معماری است که در تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته و بر لزوم توجه به ویژگی های فرهنگی، جغرافیایی، اقلیمی به منطقه خاص تأکید می کند. این خصوصیات در نهایت، به معماری حال و هوا بخشیده و حس مکان را در مواجه با فضاها تقویت می کنند. منطقه گرایی پس از ظهور مدرنیزم چالش های فراوانی را در خصوص تعامل یا تقابل معماری مدرن و هویت های فرهنگی منطقه ای بیش روی تئوریهای نوین معماری قرار داد که حاصل آن تحول و دگرگونی در نوع نگرش به منطقه گرایی در چارچوب واژگانی نظیر منطقه گرایی مدرن یا منطقه گرایی انتقادی است. جنبش زیست منطقه گرایی در معماری، تحت شعاع جنبش های طراحی پایدار و طراحی بوم شناختی قرار گرفته است. این جنبش، دربردارنده ی یک نظریه و عملی است که پیوند فرهنگ انسانی را به زیست بوم های منطقه ای در وضعیتی پایدار در نظر داشته و وابستگی های فرهنگی و بوم شناختی را به هم مرتبط ک رده و منجر به خلق حساسیت های مکان محوری می شود که با دانش عمیقی از مناظر بومی طبیعی، اقلیم، جغرافیا، فرهنگ های بومی و تاریخ محیطی شان نمایش داده می شود. هدف ما در این پژوهش تبیین منطقه گرایی از طریق تعریف واژگان کلیدی ین حوزه صورت می گیرد. سپس با استفاده از تبیین این واژه منظور از منطقه گرایی روشن تر خواهد شد. روش تحقیق در این پژوهش بر اساس تحلیلی- توصیفی می باشد.

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، زیست منطقه گرایی ، حس مکان ، قوم گرایی ، فرهنگ ، اورامان