بهبود تحمل قلیائیت، فلزات سنگین و میزان بیش از حد عناصر ریزمغذی در سبزی ها از طریق پیوندزنی

عوامل شیمیایی خاک از جمله قلیائیت، فلزات سنگین، میزان بیش از حد عناصر ریزمغذی (کم نیاز) و شوری به عنوان تنش های غیر زنده رایج، تولید محصول در بسیاری نقاط دنیا را محدود می کنند. در حال حاضر یک سوم زمین های آبی دنیا متأثر از مشکلات شوری و قلیائیت هستند و بسیاری از خاک ها نیز توسط فلزات سنگین آلوده می شوند. به دلیل تقاضای بالا برای سبزی ها در سراسر دنیا، محدودیت زمین های قابل کشت و کشت های متوالی (با حداقل تناوب)، سبزی های خانواده کدوییان (خیار، خربزه و طالبی (ملون ها) و هندوانه) و سولاناسه (گوجه فرنگی، بادمجان و فلفل) به دفعات در این شرایط شیمیایی نامناسب خاک کشت می شوند. گیاهان در این شرایط، نابسامانی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی مختلفی را نشان می دهند که منجر به توقف رشد، کاهش شدید عملکرد و کیفیت می گردد. به عنوان یک راهکار با هدف افزایش تحمل سبزی ها به یک تنش غیرزنده، پیوند زدن ژنوتیپ های با عملکرد بالا بر روی پایه های انتخابی می تواند یک ابزار امیدبخش باشد. گیاهان پیوندی کشت شده در این شرایط، اغلب رشد، عملکرد و فتوسنتز بیشتر، وضعیت تغذیه ای بهتر و تجمع کمتر سدیم و (یا) کلر، فلزات سنگین و میزان بیش از حد عناصر ریزمغذی را در شاخه ها نسبت به گیاهان غیرپیوندی یا خودپیوندی نشان می دهند. این مقاله یک بررسی اجمالی را در مورد اینکه چگونه پیوند می تواند اثرات منفی این تنش های غیرزنده را بر روی کارایی سبزی ها در سطح زراعی، فیزیولوژیکی وبیوشیمیایی تعدیل کند، ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

تنش غیر زنده ، قلیائیت ، فلزات سنگین ، عناصر ریزمغذی ، پیوند سبزی ها