بررسی اثر مواد جاذب رطوبت بر تامین آب درختاکری در مناطق نیمه خشک

برای افزایش کارایی در مصرف آب از طریق اقدامات مختلف به ویژه حفظ رطوبت و افزایش نگهداری اب در خاک ، تحقیقات زیادی صورت گرفته است . این پژوهش برای بررسی کاهش رواناب سطحی و نفوذ عمقی جهت افزایش بهره برداری از آب باران در محل بارش با استفاده از مواد شیمیایی جاذب رطوبت با هدف تامین آب مورد نیاز درختان و کاهش تاثیرات زیان بار خشکسالی ، انجام شده است. در این پژوهش پس از سفارش تولید مواد جاذب رطوبت ، نسبت به پیاده کردن نقشه طرح در سه آزمایش جداگانه هرکدام در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و پنج تیمار شامل صفر (شاهد)، 50 ، 100 ، 150 و 200 گرم از مواد نامبرده و برای سه گونه از درختان مثمر شامل بادام ، پسته و مو اقدام گردید. سه ویژگی مورد نظر در زنده مانی نهال ها شامل قطر یقه ، ارتفاع و میزان تاج پوشش آنها طی دو سال و در چهرا مرحله اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که گونه های نهال ها با توجه به خصوصیات ژنتیکی و فیزیولوژیکی اختلاف معنی داری در زنده مانی از خود بروز داده اند و گونه مو دارای کمترین زنده مانی و بادام و پسته دارای بیشترین زنده مانی بوده اند . توصیه هایی از جمله ادامه دادن طرح حاضر و اجرای طرح های پژوهشی مشابه در خاک های با بافت سبک و شنی و نیز در کشت های گلخانه ای ارائه شده است .

کلیدواژه ها:

توسعه سطح بیولوژیک ، مواد جاذب رطوبت ، مناطق نیمه خشک