پیاده راه های شهری و تأثیر آن بر گردشگری پایدار

در دهه های اخیر رشد و توسعه صنعت گردشگری و اتخاذ آن بعنوان یکی از فعالیت های عمده اقتصادی از طرف کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، برنامه ریزان را بر آن داشته تا جهت توسعه فعالیت های گردشگری به دو مقوله مهم توجه نمایند: اول افزایش کیفیت تجزیه گردشگری، دوم تلاش در جهت حفظ منافع جوامع میزبان، دور از ذهن نیست که دستیابی به این دو مهم تنها از طریق شناسایی، تعیین و ارتقاء ظرفیت پذیرش گردشگری در راستای توسعه پایدار این مقاصد گردشگری میسر می گردد. پیاده راه ها قدیمی ترین صورت جابجایی انسان هاست و پیاده روی از مهمترین عوامل جهت مشاهده، فعالیت و ایجاد سرزندگی و پویایی در محیط است، چرا که با قدم زدن در فضاهای شهری است که تصویر ذهنی از شهر دریافت می شود. تدوین قواعدمشخص برای هر منطقه، با درنظر گرفتن مکانیابی مناسب پیاده راه ها و اصول کلی برای تسهیلات مناسب این معابر چون درختکاری، مبلمان شهری و روستایی مناسب، کف سازی مطلوب، ایجاد تنوع کاربری های جاذب با رعایت اصل سازگاری مسیرهای پیاده، استفاده صحیح از مصالح بومی و ... که همگی باید با توجه با زیرساخت های آن مکان در مقیاس انسانی صورت گیرد، ضروری است. گردشگری پیاده که نوعی از گردشگری فرهنگی به حساب می آید، روشی است که به تحقیق گردشگری پایدار کمک می کند. اما این نوع گردشگری به رغم گسترشی که در مناطق شهری توریست پذیر دنیا داشته، در ایران کمتر مورد توجه است و آنچه بعنوان تور گردشگری پیاده در کشور ما معرفی شده محدود به سفرهای پیاده گردشگری یا راهپیمایی های خارج از محیط شهری اشت. هدف اصلی این پژوهش تحلیل کیفیت پیاده راه ها با روش کتابخانه ای - تحلیلی و در نهایت یافتن راهکارهایی در جهت بهبود شرایط آنها می باشد.

کلیدواژه ها:

عابرین ، پیاده راه ها ، فضای شهری ، کیفیت پیاده راه ها ، گردشگری شهری