پایداری در مصالح ساختمانی

صرفه جویی در مصرف انرژی و کاهش آلودگی از مصرف انرژی، در رابطه با راهکارهای جدید برای تأمین زندگی مطلوب با بدون به خطر انداختن منابع نسل آینده و تأثیر آن بر اکوسیستم زمین دارای اهمیت می باشد. کاهش استفاده از منابع زمین، دستیابی به حفاظت از انرژی های تجدیدناپذیر، و تأثیر تخریب کمتر ساختمانها بر محیط زیست از جمله مواردی است که در روشهای نوین طراحی معماری باید به آن توجه خاص داشت، تا با دست یافتن به روش های خلاق در صرفه جویی انرژی در طراحی معماری و خلق فضاهای همساز با محیط زیست با کمترین تأثیر بر اکوسیستم کره ی خاکی، شرایطی برای برقراری یک زندگی متعادل با حداقل آلودگی های محیط زیست برای نسل حال و آینده بوجود آید. یکی از مهمترین موانع موجود در راه بازیافت مواد ساختمانی این است که سازندگان مصالح و طراحان در پیش بینی قابلیت این موضوع کم توجه اند و برای تأمین تسهیلات و تشویق استفاده ی مجدد اجزای ساختمانی، اعم از سازه ای یا غیر سازه ای دراین بخش آینده نگری نمی کنند. دراین پروژه با مطالعه برتحقیقات انجام شده می توان گفت، کاستن اثرات مخرب زیست محیطی از هرگونه تولید و مصرف مصالح ساختمانی، یک قانون کلی و اصل مهمی است که باید همواره به آن توجه شود. در این صورت طبیعی بودن مصالح و قابلیت بازیافت آن بسیار با اهمیت است. همچنان که اصل بازیافت خود عاملی اساسی و فراگیر است و باید در اولویت قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مصالح قابل بازیافت ، پایداری مصالح ، اکوسیستم زمین