بافت کهن و نشانه دار شهری به مثابه نوشته پاک شده (نمونه موردی: ناحیه چهارباغ شیراز)

این مقاله کوششی است برای یافتن ریشه های فلسفی در طراحی تأویلی. در این رویکرد، توجه معمار به متن پیرامون اثر است و به آن همچون متنی ناتمام می نگرد که قرار است کلمه ای بر آن بیافزاید. پس این کلمه اثر معماری بایستی در ارتباط و پیوند قرار بگیرد. در این روش که خصوصاً در طراحی برای بافت های تاریخی اهمیت می یابد از این رو در یک با کل ساختار متن طرح پالیمپسست با نوعی فضای چند لایه مواجه هستیم که شامل لایه های فیزیکی و معنایی تاریخ منطقه است. در بررسی نمونه موردی چهارباغ شیراز درنظر گرفته شد که شبکه ای نامرئی را بر سایت حاکم می سازد و می تواند اساسی هندسی همچون یک شبکه گریدبندی شده را بوجود آورد.

کلیدواژه ها:

پالیمپسست ، ادراک های حسی ، نشانه ذهنی ، بازنویسی