نقش فضاهای بازی در آفرینش ارتباط میان کودکان وفناوری

فن آوری قدرت تعیین عقاید واسطوره ها را دارد به نحوی که امروزه کل محدوده تفکر وفعالیت هایمان،در گفتمان تکنولوژیکال گسترده شده است.کلمه طبیعت در گذشته به معنای جهان طبیعی بوده،اما اکنون باکلمه محیط که بیشتر طنین تکنولوژی دارد،جایگزین شده است.علاوه براین،تکنولوژی اطراف ما را آنچنان فراوان تغییر داده است تاجایی که موجبات نگرانی در مورد سلامت فیزیکی کودکانمان می باشد.چراکه کودکان امروزی،ساعت ها اوقات خود را درحالی درمنزل می گذرانند که غرق در دنیای کامپیوتریشان هستند.بازی های کامپیوتری موقعیت های متضادی را نمایش می دهند که خالی از هرگونه بعدفیزیکی وفضای همگذاشت(ترکیبی)دارای زمینه انتزاعی مبهم که بازی کننده درمیان آن شناور می شود،است.این فقدان مشارکت فیزیکی در چشم انداز دوران کودکی،که درآن بدن درحین ورود ذهن به دنیای سایبری منفعل می شود،قابل ملاحظه است.از این رو،طراحان موظف اند فضاهای بازی را به گونه ای انعطاف پذیرتر طراحی کنند تااین فضاها پاسخگوی دسترسی به سلامت فیزیکی نیز می باشند،و علاوه بر افزایش قابلیت های کودکان،زمینه ای برای رشد بهتر ذهنی وبروز خلاقیت های آنان را نیز فراهم سازند.طبیعت هنوز کلیدی برای الگوسازی زندگیمان است،اما فناوری کودکان را در خارج یاحتی درمحیط های آموزشی بسوی خود می کشاند.لذا کودکان باید پدیده های طبیعی را باکمک فناوری پیشرفته،باتجزیه وتحلیل آن چیزی که در رایانه می بینند کاوش کنند.بهرحال یک تضاد درطراحی فضاهای بازی وجود دارد می توان گفت:مناقشه ای میان فناوری ومحیط طبیعی بوجود آمده که این موضوع ضرورت وجود فضاهای بازی انعطاف پذیرتری را آشکار می سازد.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، سلامت فیزیکی ، فضاهای بازی ، محیط طبیعی