راز ماندگاری میدان نقش جهان اصفهان با تکیه بر ضمیر ناخودآگاه انسانی ( رویکرد هرمنوتیک به هنر معماری اسلامی)

اثر هنری چون حرفی برای گفتن دارد، بنابراین معنایی معتبر و تبین شدنی دارد که میتوان آن را با رویکرد هرمنوتیک تاویل و تفسیر کرد. هنر هرمنوتیک، هنر آشکارسازی و واسطهگری است که با کوشش خودمان برای تفسیر گفتههایی که در سنتبا آن مواجه میشویم، انجام میپذیرد. هنرمندان اسلامی چون نمی توانستند به طور مستقیم مقاصدواهداف خودر ابیان کنند،درنتیجه به دنبال نمادها و نشانههایی بودندکه باتفسیروتاویلاث رازطرف مخاطب،به هدفخود برسند. ازاین رو هنر اسلامی بهترین نمونهها را برای تفسیر و تاویل در اختیار مخاطبین خود قرار داده است. در این تحقیق،میدان نقش جهان اصفهان که یکشاهکار هنر معماری و شهرسازی اسلامی می باشد،به عنوان نمونه مورد مطالعه، انتخاب شده است. این تحقیق از نوع بنیادی و توسعه ای بوده و روش مورد استفاده در آن، روش کیفی است و برای جمع آوری اطلاعات مورد نیاز پژوهش گران از شیوه اسنادیو کتابخانه ای استفاده کرده اند.فرض بنیادی این تحقیق بر این است که اثر هنری ماندگار توسط هنرمند، زمانی خلق می گردد کههنرمند از خود آگاهش – کدهای آگاهی- فاصله گرفته و اثر هنری را با تکیه بر نیروهای ناخوداگاه انسانی– کدهای ناخودآگاه انسانی- خلق کند. نتایج تحقیق نشان می دهد که در طراحی میدان نقش جهان اصفهان، طراح هم از کدهای آگاهی که هماناستفاده از عناصر معماری مختلف – بناهای حکومتی، مذهبی، اقتصادی و اجتماعی- در اطراف میدانو هم از کدهای ناخودآگاه انسانی استفاده کرده است. این تحقیق برآن است که رمز ماندگاری میدان نقش جهان اصفهان، مربوط به استفاده طراح از کدهای ناخود آگاه انسانی می باشد و این کد ناخودآگاه، همان کالبدی کردن مراحل سیر و سلوک عارفانه در طراحی این میدان می باشد

کلیدواژه ها:

هرمنوتیک ، دریافت مخاطب ، کدهای آگاهی ، کدهای ناخودآگاه انسانی ، میدان نقش جهان اصفهان