برنامه ریزی راهبردی صنعت گردشگری شهری

صنعت گردشگری به عنوان بزرگترین و متنوع ترین صنعت در دنیا به حساب می آید. بسیاری از کشورها این صنعت پویا را به عنوان منبع اصلی درآمد، اشتغال، رشد بخش خصوصی و توسعه ساختار زیربنایی میدانند. صنعت گردشگری سالانه 512/5 درصد افزایش داشته، این صنعت در جهان 12 درصد اشتغال ایجاد کرده و تا سال 2020 میزان اشتغالزایی آن به 43 درصد افزایش پیدا خواهد کرد. ایران به سبب وجود جاذبه های فراوان طبیعی، تاریخی و فرهنگی در زمره مستعدترین کشورهای جهان محسوب میشود؛ لیکن وابستگی شدید درآمد ارزی به صادرات نفت و گاز، موجب کم توجهی به این فعالیت شده است. این در حالی است که گردشگری شهری دارای نیروی بالا در جذب گردشگران و به تبع آن جذب منافع مالی و فرصت های شغلی است و از طرفی، بسیاری از شهرهای ایران، به دلیل بهره مندی از شرایط اقلیمی متنوع، نیروی بالایی را در جذب گردشگری دارند؛ نکته ای که حائز اهمیت است، نقش اطلاع رسانی، مدیریت، ارزیابی و برنامه ریزی همه جانبه و راهبردی در آن است؛ چرا که امروزه، گردشگری شهری به نوعی فرایند رقابتی در هر جامعه ای میان کلانشهرهای آن جامعه تبدیل شده که مدیریت وقت شهری آن با ارائه تعاریف، تعیین اهداف، داوری میان گزینه های گوناگون در زمینه سرمایه گذاری و آمایش و ایجاد ساختار برنامه ریزی راهبردی گردشگری شهری باید سعی کنند، در جهت توسعه پایدار محلی گام موثری بردارند. این مقاله به بررسی و شناخت ادبیات گردشگری شهری و کاربریهای آن پرداخته و راهکارهایی را برای بهبود برنامه ریزیها در زمینه صنعت گردشگری شهری در ایران ارائه میدهد. اکثر گردشگران شهری، با دو انگیزه و هدف اصلی (تجارت و فرهنگ) به مسافرت می پردازند؛ این دو هدف در واقع مهمترین پارامترهای تحققی گردشگری شهری می باشد. در واقع درکنار این دو هدف وجود انگیزه های متنوعی چون استفاده از خدمات پزشکی، دیدار اقوام و آشنایان، بازدید از گنجینه ها و آثار تاریخی، رفتن به تئاتر و سینما، توجه به فرصت های ورزشی، دیدن مناظر شهری، پیدا کردن سرگرمی مانند: نمایشگاه، فروشگاه، مراکز خرید، شهربازی ها، زیارت و... میتواند کمک بسیاری به توسعه پایدار و محلی این ویژگی شهری کند.

کلیدواژه ها:

فضاهای شهری ، برنامه ریزی راهبردی ، صنعت گردشگری ، گردشگری شهری