رویکرد توسعه محله سنتی، راهکار جدید ساماندهی محلات شهری (نمونه موردی:محله آب انبارنو ساری)

در دهه های اخیر، بسیاری از سازمانها و نهادهای مدیریت و برنامه ریزی بر ساماندهی و توسعه محلات به منظور ارتقاء کیفیت کالبدی و اجتماعی توجه وتأکید داشته اند . مقاله حاضر که در پی تبیین نقش و جایگاه «توسعه محله سنتی» به منظور استفاده آن در نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری می باشد،سعی دارد که ضمن توضیح اجمالی درباره محله و توسعه آن به عنوان ساختاری مؤثر بر کالبد شهرها و مفاهیم و اصول تئوریک شهرسازی نوین،خاستگاه و عوامل ظهور نگرش جدید «توسعه محله سنتی» را بررسی کرده و مشخصه ها و اصول آن را در رابطه با ساماندهی و به سازی محلات تبیین نماید. محله آب انبارنو ساری محصول برنامه ریزی و طراحی در دوران تاریخی است که مشخصه های توسعه محله سنتی در آن نمود دارد. با وجود این،آنچه که به عنوان دغدغه جدی مطرح بوده، ساماندهی محله با توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های آن می باشد که طرح های تهیه شده در مقیاس محله بانارسایی هایی در شناخت و تحلیل و نیز پیشنهادات قابل اجرا مواجه است. پژوهش مورد نظر با مراجعه به اسناد و مطالعات کتابخانه ای صورت پذیرفته وروش اسنادی مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجا که نارسایی هایی در طرحهای موجود ساماندهی محله نظیر: طرح تفصیلی و ... دیده می شود؛بررسی نظریه، مشخصه و مفهوم نشان داده که رویکرد مذکور در پی ارائه راه حل هایی جهت تقلیل این نارساییها و الگویی برای مداخلات کالبدی-فضایی و تعاملات اجتماعی بوده و با نگاهی فرآیندگرا اصولی را به عنوان راهنما در اختیار طراحان و برنامه ریزان شهری قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

محله ، توسعه پایدار ، شهرسازی نوین ، توسعه محله سنتی ، آب انبار نو