معماری نامرئی

نامرئی شدن و دیده نشدن یکی از دغدغه های انسانی از دیرباز در تاریخ بوده است. به عنوان مثال می توان به استقبال گسترده ای که از برنامه های ساحران و شعبده بازان در غیب کردن افراد، اشیا و اخیرا حتی بناهای بزرگ اشاره کرد. این جنبه استفاده از نامرئی شدن بعد حسی و ادراکی انسانی است که فضا را شبیه به رویا می کند و در یک ترکیب فضایی در مقیاس بزرگ ذهن ما را به چالش می کشد. با معماری نامرئی می توان فضایی خلق کرد کهدریافت و درک ما را از فضا مورد آزمایش قرار می دهد. تشخیص ابتدا و انتهای این فضا مشکل است که پیوسته مفهوم جدیدی به آنچه می بینیم میبخشد.که می توان به عنوان فن آوری نوینی در معماری تلقی شود. هدف از این پژوهش استفاده از پدیده نامرئی شدن ضمن تاکید بر پویایی معماری در بعد زیبایی شناختی است. ابتدا تاریخچه نامرئی شدن بررسی می گردد، و سپس تکنیک ها و مواردی که تاکنون به کار رفته است مورد مطالعه قرار می گیرد. در نتیجه گیری مقاله با توجه به م طالعات صورت گرفته تکنیک هایی کاربردی جهت استفاده در ساختمان پیشنهاد می گردد. تکنیکهای پیشنهادیابتدا به صورت مدل رایانه ایی و در نهایت به صورت ماکت مورد آزمایش قرار گرفته است و طی فرآیندی در چند مرحله به یک یا چند تکنیک نامرئیکردن ساختمان با کارکرد زیبایی شناسانه می انجامد.نتایج مطالعات نشان می دهد که نامرئی شدن سطوح مختلفی دارد که یکی از اهداف مهم این طرح این است که در بیابیم تا چه اندازه ایی می توان یک ساختمان را با تکنیکهای عملی و اجرایی نامرئی کرد

کلیدواژه ها:

معماری نامرئی ، ترکیب فضایی ، نور و بازتاب نور ، فن آوری های نوین