نقش معماری و مجسمه سازی؛ درپویاسازی فرهنگ بصری شهر

قدمت و دیرینگی مجسمه سازی بسیار بیشتر از معماری بوده است. زیرا انسان حتی در همان زمانی هم که درون غار می زیست و نمی توانست به دست خود و برای خود سرپناهی ب سازد به ماوراء می اندیشید و به دنبال تعالی ارتباط با آن بود.بدین منظور او با برپایی مراسم آیینی و رابطه سازی با حقیقت ورایافراد و اشیا و امور به زعم خود به نیروهای پنهان اما قدرتمند طبیعت ملحق می شد و خویشتن را در کنف حمایت ایشان قرار می داد. ساختن مجسمه هایگوناگون و به کارگرفتن آنها در مراسم آیینی نیز در همین دوران آغاز شد. به عبارتی می توان گفت که مجسمه سازی با نخستین مناسک معنایی انسان پیوند خورده است. بنابراین پیش از آنکه معماری پای به عرصه وجود بگذارد و انسان رویکردی ساختمانی به حجم داشته باشد رویکرد مفهومی به آن داشته است. معماری و مجسمه سازی ، واحدهای بنیادین مشترک دارند وهردو با فرم و فضا مرتبط هستند؛ اگرچه مجسمه به وسیله فضا محدود شده و معماری ، فضا را محدود می سازد اما اشتراک سکونتگرایانه این دو را نمی توان انکارکرد : ما در معماری سکونت جسمانی داریم اما در مجسمه سازی ، سکونتی نمادین ومفهومی. هدف این پژوهش ، کاوش علمی درنسبت میان مجسمه سازی و معماری ازیک سو و نقش و حصه هریک از این دو در ارتقاء فرهنگ بصری شهر از سوی دیگر است ؛ تا از این رهگذر براستقرار هرچه بیشترتحقیقات بینامتنی در فضای آکادمیک هنرو شهرسازی معاصر یاری رساند. روش این پژوهش براساس تحقیقات میدانی اسنادی و فیش برداری از منابع معتبرمکتوب درجه اول ونوع آن از حیث نتایج ، کاربردی می باشد