تاثیر ترکیب ترموپلاستیک هیدروکربنی و گیاهی و عوامل فرایند بر خواص کششی قطعات قالبگیری تزریقی

استفاده از مواد با منشاء طبیعی که قابل تجزیه بیولوژیکی در محیط زیست توسط میکروارگانیسم ها پس از اتمام عمر استفاده خود می باشند، موجب آلودگی کمتر محیط زیست می گردد. یک نوع از این مواد، ترموپلاستیک های زیست تخریب پذیر (گیاهی) بوده که در مواردی جایگزین مناسبی برای ترموپلاستیک های هیدروکربنی می باشند. برای استفاده از پلیمرهای گیاهی در صنعت نیاز به بهیود خواص مکانیکی آنها می باشد. برای این کار باید یک پلیمر هیدروکربنی را با پلیمر گیاهی ترکیب کرد. در این تحقیق به بررسی تجربی اثر ترکیب ترموپلاستیک هیدروکربنی و زیست تخریب پذیر و عوامل فرایند بر استحکام کششی قطعات تولید شده به روش قالبگیری ازریقی دو مرحله ای پرداخته می شود. انتخاب پارامترهای تزریق صحیحی و همچنین نسبت ترکیب مناسب در رسیدن به خواص مکانیکی بهینه حائز اهمیت است. از یک نوع پلیمر گیاهی بر پایه نشایته گندم و پلی پروپیلن برای ترکیب با آن و یک دستگاه قالبگیری تزریقی جهت تولید قطعه ها استفاده گردید. آزمایش تعیین ماکزیمم استحکام کششی طبق استاندارد ASTM-D638-2a انجام شد. بعد از تولید قطعات به صورت دو مرحله ای که در شش سطح مختلف از نسبت ترکیب Bio/PP ، سه سطح فشار تزریق و سه سطح از دمای مذاب انجام شد بر روی نمونه ها تست کشش صورت گرفت. نتایج نشان داد که در استحکام کششی بالاترین تاثیر را در میان پارامترهای متغیر ، نسبت ترکیب Bio/PP دارد که با افزایش درصد پلی پروپیلن در ترکیب استحکام کششی زیاد می شود. همچنین با افزایش درصد PP در ترکیب ، مدول الاستیک کاهش قابل توجهی پیدا می کند و این دلیلی بر ترد بودن Bio نسبت به PP است.

کلیدواژه ها:

استحکام کششی ، مدول الاستیک ، دمای مذاب ، فشار تزریق ، ترموپلاستیک گیاهی ، قالبگیری تزریقی