بررسی فقهی و حقوقی گردشگری

توسعه گردشگری از بعد اقتصادی و جنبه های فرهنگی، واجد ارزش بسیاری است گردشگری یکی از بخش های اقتصاد جهان است که با سرعت در حال رشد است. در جهان امروز که جهان ارتباطات نام گرفته، صنعت گردشگری جایگاه ویژه خود را داراست. بهره برداری صحیح و سالم از این صنعت در کشور اسلامی ایران باید با الهام از قرآن و فقه و ارزشهای اسلامی همراه باشد و شرط موفقیت آن این است که زمینه های جذب گردشگری را فراهم آوریم. و در چهارچوب قوانین مذهبی و آداب و رسوم ملی، این صنعت مهم و سودآور را فعال و پویا سازیم. گردشگران خارجی نیز در کشور همانند دیگر افراد از حقوقی برخوردارند و هرگونه تعرض به حقوق آنان ممنوع است. البته هیپ قانون و شریعتی همه حقوقی را که برای تبعه خود به رسمیت می شناسد برای گردشگران خارجی به رسمیت نمی شناسد. حقوق گردشگری به مسائلی چون قلمرو جغرافیای، وظایف دولت در مقابل گردشگران، امنیت گردشگران، نگهداری از وسایل و لوازم گردشگران، شرایط ورود و اقامت و خروج گردشگران، حفظ کرامت انسانی گردشگران و.... می پردازد. در شرایط کنونی جهان معاصر که بین دولتها و ملتها قراردادهای دو یا چندجانبه منعقد شده است و روابط براساس حقوق بین المللی است. کافر حربی به معنای خاص فقهی که جان و مال و شغل و کار وی احترام و مصونیت نداشته باشد وجود ندارد. اصول اعتقاد به کرامت ذاتی انسان، پایبندی به پیمانها، نفی سلطه، پرهیز از خیانت باید رعایت شود. برخورد پیامبران و امامان نیز رابطه جامعه اسلامی معاصرشان با جهانگردان، بسان رابطه میزبان با مهمان بوده است. سوای آن گروه از گردشگران در امنیت کامل بوده و در مدت اقامت در سرزمین اسلام سیر و سیاحت می کردند. این مقاله به روش کتابخانه ای بررسی گردشگری از بعد فقهی و حقوقی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

حقوق ، گردشگری ، فقه ، صنعت ، اسلام